'U ziet het, u heeft er oog voor, dit is het mooiste plekje dat er bestaat.'
De man stapt af. Van zijn mountainbike. Het is een wonder dat hij fietste, door het mulle zand. Een grote vriendelijke man, die naar eigen zeggen dagelijks een rondje fietst van Cadzand naar het Zwin, met de fiets door de geul bij laag water richting Knokke, bij de haas aan de overkant linksaf weer de weg op, langs het vogelpark en de internationale dijk terug via Retranchement weer naar Cadzand. Elke dag. Nu ja, vaak. Elke dag zal wel niet: ik had hem niet eerder gezien. Wat niet alles wil zeggen, er is hier zoveel te zien...
Zijn naam is Ben Missilje. Hij is schilder. Zowel huisschilder als kunstschilder, zegt hij. Hij maakt zeegezichten. En hij (huis)schildert nog steeds, al is hij op leeftijd. We hebben een leuk gesprek over kunst in Zeeuws Vlaanderen. Ben is geboren in Cadzand en getrouwd met een vrouw uit Domburg.
We praten over het Zwin, over het leven, over de kunst en over het wonen in Zeeuws Vlaanderen.
De aanvankelijk luchtige toon verandert: 'In Zeeuws Vlaanderen krijgen veel meer mensen kanker dan normaal,' zegt hij somber.
Ik kijk naar zijn gezicht, ik weet heel erg zeker dat zijn observatie niet klopt, althans - misschien zijn observatie wel, maar niet zijn conclusie. 'Het is misshcien iets in de lucht. Ze zeggen wel: gezonde zeelucht. Maar zo gezond is het hier niet. Veel blaaskanker en prostaatkanker. En ook wel slokdarm.'
Zwingodin is geen deskundige, maar weet genoeg over Zeeuws Vlaanderen om te weten dit dit geen topic is. Wel dat er hier jongeren weglopen en de gemiddelde leeftijd hoog is. 'Als de meeste mensen oud zijn, is een hoog aantal zieken niet verwonderlijk,'probeer ik. Maar hij laat zich niet van zijn stuk brengen. hij kent er zo tientallen in zijn directe omgeving.
'Allemaal op leeftijd?'
Hij reageert: 'Mijn vrouw heeft al vijftien jaar kanker. Gelukkig gaat het goed.'
Hij pakt zijn fiets, zwaait, en belooft terug te komen.
Ik kan het niet nalaten en grijp naar de elektronica om te zoeken naar informatie. Maar uiteraard vind ik niets dat zijn woorden bevestigt - integendee.
Wel onderstreept de ontmoeting mijn inzicht dat het geen goed idee is om van dit paradijs een reservaat voor 'beperkten' te maken. Woongenot en levensvreugde is toch deels imago.
Tot slot google ik Ben Missilje en vind zijn schilderijen. Mooi en gevoelvol. Goeie kerel, deze Ben!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten