zondag 23 december 2012

Iedereen springtij toegewenst!!

Nog eens mijn kerstgroet. Helaas kreeg ik er geen zeegeluiden onder. Ik wacht nog altijd op het verlossende advies: hoe van een recording app de opname linea recta in itunes te krijgen. Ik heb nog teveel een een pc-hoofd...
Maar toch, voor allen die verstoken zijn van het paradijs:



donderdag 20 december 2012

Gedicht: huid


Huid

Mijn genot begon te roesten
en brak in schilfers.
Ik glansde 
met goud,
met woorden,
met beelden,
met tekens,
met hashtags,
maar het roestte.

Als de wind dan huivert
en mijn bruine handen streelt
en hardop gouden woorden spreekt,
juicht mijn harde oude huid.

 

dinsdag 20 november 2012

Stille website

Toeval bestaat niet zegt elke willekeurige voorbijganger als blijkt dat hij toevallig een kennis van een kennis van mijn kennis kent.  Tuurlijk bestaat toeval wel..., en een kennis van een kennis van een kennis kennen is statistisch heel gewoon.

Anyway. Leuk toevalligheidje had ik vanochtend, toen ik twitterde dat ik per mail gewezen werd op Brainsley (zijne stille internetplek), maar niet wist wat dit was. Het is een website die veelbelovend oogt, diepgang lijkt te bieden kortom pretentie uitstraalt - en belooft 'stil' te zijn. Aangezien ik net lekker uitbundig had zitten tikken over stilte leek dat mijn place to be.
the first quiet place on the internet.

Ik schreef mij in - altijd gevaarlijk, maar dit leek op iets intelligents;  ik verwacht geen mails over koffiezetapparaten in de toekomst. Maar er gebeurde niets. Dat is wel erg quiet.

Mmm, volgende week is week van de mediawijsheid, ik acht mijzelf erg mediawijs, maar ik had toch nu maar mooi helemaal niet gegoogled, me gewoon plompverloren ingeschreven, en dat allemaal op basis van een plaatje vol ouderwets vertrouwenwekkende boeken-met-uitstraling-van-de-Bezige-Bij. Maar twitter via DM en google brachten het antwoord, dat ik best zelf had kunnen vinden met iets meer inzet. Het is een start-up van Ernst Jan Pfauth en gaat over een nieuwe manier van nieuws en journalistiek aanbieden.  Over een half jaar. Eerst nog even quiet. Wij wachten af.

Verder... is dit behoorlijk toevallig... Toevallig?
Ja, want volgende week is Ernst Jan Pfauth in het Zeeuwse om een masterclass bloggen te verzorgen voor mensen die stukjes inleverden bij de Zeeuwse bieb. Ik leverde hiervoor Stilte in. Zonder ook maar iets te weten van deze stille website. Grappig toeval. Haha, geen groter verschil denkbaar in de woorden 'stilte' in dit verband, dus net zo (min) toevallig als het kennen van een kennis van een kennis.

Volgende week ga ik die workshop volgen want ik ben benieuwd hoe hij dat aanpakt. Ik zal nauwgezet verslag doen op deze blog. Immers, mijn missie is: blogt allen.
Ik wilde eerder ook al de workshop volgen omdat ik het knap vind dat hij zo kort en bondig kan zijn - maar nu er kennelijk ideeën zijn over de toekomst van de (regionale?, culturele?)journalistiek ben ik erg benieuwd.
Waarvan akte later!

Ik krijg als blogger twee kaartjes. Ik gooide mijn andere kaartje al op op de social media en riep om gezelschap. Maar ik kreeg vrolijk terug dat kaartjes zonder mijn gezelschap ook gratis zijn. Dus roep ik nu: komt allen!! Reserveren kan hier.
Ojee, bij de aankondiging staat dat Brainsley uit de koker komt van EJP. Ik had net als eerder gewoon veel te haastig gelezen...

maandag 19 november 2012

Reacties op stilte

Ik kreeg een hoop mailtjes over Stilte (twee blogs hieronder). Vreemd, geen reactie op FB, een paar op twitter, en een volle mailbak. Wanneer ik foto's van een leeg Zwin plaats krijg ik vrijwel geen mail, en meestal een hoop gezellige dialoogjes op FB. Wat betekent dit? Niet dat er geen lezers zijn, wel dat reageren op een 'longread' (woord pas geleerd van NRC die gelukkig dit verschijnsel weet te behouden voor de toekomst) kennelijk privacy-gevoeliger is dan reageren op beeld.
Op mijn vraag of ik de reacties kon publiceren klonk het 'liever niet'.
Maakt niet uit. De strekking was okay.
Rest mijn vraag. Waarom zijn gedachtes privacygevoeliger dan beelden?

Gedicht: Stom

Dit gedicht draag ik graag voor. Het wordt met name gewaardeerd door ouderen - helaas.


Stom

Je bent zo klein en zo lief
en zo raar en zo dom.
Je bent een jochie van 
dertig
en je ziet alles groot.
Je ziet me staan en je denkt
die is stom.

Engelen en lijken

Hoe bizar kan het zijn. Enerzijds bezig met drie nieuwe beelden: de engelen uit het Zwin. Anderzijds bezig met de co-creatie van Zeeuwse Jongens, waarbij ik bijdrages ontvang van kinderen tussen de 10 en 13 jaar.

Wat die laatste groep bezighoudt moge duidelijk zijn: huisdieren, lijken en zombies. In die volgorde gelukkig, het hondje staat met stip op 1. Dus ik verdeel mijn tijd ruimhartig over gevederde vleugels, de huiden van de sculpturen met fossielen en roest en metalen, piepende hondjes in de branding, verkoolde lijken in de veerhaven en sja - hoe ik de zombies in het verhaal fiets weet ik nog niet, maar ik ga mijn best doen...

zondag 18 november 2012

Stilte




In Vlaanderen hebben ze iets bijzonders: Portaal van deStilte. Punt be. Dat het zo bijzonder is heb ik geleerd van een Belg, die op de grens met ons land groot geluk vindt. Namelijk: in het Zwin. Waarom? Dat laat zich raden. Vanzelfsprekend vanwege de stilte. Hij besteedde een half uur aan een exposé over stilte in het stiltegebied van Dender-mark (nabij Brussel), en hij meende iets van 'dat gevoel' in het Zwin te beleven. Lees Seneca, adviseerde hij. Lof der stilte. Waarom je vandaag de dag gelukkig kunt worden van stilte.
Nou ben ik zelf zonder het Vlaamse portaal al extreem gelukkig in het Zwin. Ik sta de hele dag in contact met de wereld, via Facebook en twitter en blogspot. En ik kan je zeggen:  wanneer je een beetje lawaai maakt op de sociale media, dan ben je behoorlijk druk - midden in de stilte.
Dus... Stilte? Lawaai! Lawaai? Stilte!
Dank u meneer de Vlaming, u ontsloot mijn oren, mijn ogen en mijn blikrichting. Ik heb mijn one-liner, na twee jaar mailen en bellen,  bloggen en twitteren. Na tijdbalkgevechten op Facebook, borden op Pinterest, tweets bij min tien en blogs bij windkracht negen, en zelfs flessenpost werpen in de golven. Na eindeloos koeterwalen over experimenten met social media en virtuele personages, na lange lofredes op de schoonheid van het Zwin, de geur van het strand en de magie van de zee weet ik wat me bezighield. Schoonheid, geur en magie? Het is een combinatie die een mens, indien gevoelig, bij de strot grijpt en nooit meer loslaat. Maar ging het daar om? Mijn one-liner is geboren. Ik besta in stilte.
 
Oubollig is Seneca - nieuw zijn de media
Ik geef toe dat het klef klinkt, maar het is gewoon een citaat van Seneca: ik ben blij in stilte. De zwingodin gaat schrijven. Lof der Stilte. Jatten mag na vijftig jaar. Zeker als je iets toevoegt. Want uiteraard: oubollig is Seneca - maar nieuw zijn de media.
Ik zal het even uitleggen voor u denkt: de Zwingodin raaskalt. U kunt ook even lezen in de bijdrages van de Vlaamse intellectuelen die zich hard maken voor stiltecultuur. Zij zien stilte als motor voor het leven, het leren, en als voorwaarde voor verdieping... kortom als leefkwaliteit. Als een mens zonder veel ongewenste geluiden existeert, is ontwikkeling nabij. En welzijn en geluk. Zeggen de meeste denkers. Na een tijdje heb je de gewone stilte (geluidloosheid) dan niet eens meer nodig.
Alles goed en wel, zei ik tegen de Vlaming, in Nederland heb je ook best een enkele Drenth die zo denkt, maar.... de gemiddelde Hollandse denker wil toch wel graag het glas heffen met een mededenker. En dat doen ze doorgaans toch echt midden in de herrie.
Ja, dat snapte mijn Vlaming ook wel. Geus en Duvel enzo. Geleerde prietpraat in de kroeg. Dat zag hij ook niet zo zitten in Waterlandkerkje. Niet voor niets, grijnsde hij, is dat Vlaamse stiltegebied zo dichtbij Brussel. Kwartiertje. De wind staat meestal precies goed om Brussel niet te horen (of te ruiken, maar dat is weer een ander verhaal) - en als je zin hebt dan dompel je je lekker onder in de kolkende metropool, waar je kunt kiezen uit honderden eetadressen en nog meer biersoorten.
Ah... dat mist Nederland dus. Stilte ten (zuid)westen van de Randstad. Helaas: daar is de vaargeul.
Toch ligt in mijn blikveld en aan mijn voeten de enige plek in Nederland waar sporen en snelwegen ontbreken, en geluiden uit de lucht of van zee komen. De enige plek in Nederland waar je de snelwegzoem ECHT niet hoort.
Niet dat het aantal decibellen hier nu constant laag is trouwens. Integendeel zelfs. Soms moet ik mijn oren dicht houden bij hoog water of harde wind. Beukende golven, krijsende meeuwen en ruisend helmgras - ik verzeker u dat laatste al veel luider klinkt dan een verre snelwegzoem. Stilte? Het stilte-verhaal gaat niet over ontbrekend geluid natuurlijk; het gaat over ontbrekend ongewenst geluid.
 
Mobiel democratiseert stilte

Het is een gotspe dat Zeeland krimp problematiseert. Creatiever zou zijn om het kapitaal met goud te omlijsten en de regio tot stilteparadijs uit te roepen, een leuke Stilte-app te bouwen voor de iPad en te investeren in state of the art breedbandverbindingen. Want zeg nu zelf: geografisch het meest geïsoleerde gebied met de minste voorzieningen van het land zijn is gewoon pech, maar om virtueel hetzelfde te presteren is behoorlijk sukkelig. Juist media kunnen van nood een deugd maken.
Weet u, ik ben de hele dag aan het kijken en denken, en in dit jaargetijde is er vrijwel niemand aan het strand - behalve dan af en toe een Vlaamse intellectueel, een groenlinkse wandelaar (ook vaak intellectueel) of een tobbende dichter (ook al meer gewend om te denken dan om te praten...). Ze houden heel af en toe wel van een praatje, maar mijn contacten zijn schaars... Ik MOET dus wel via mijn devices in verbinding staan met de rest van de wereld.
Tal van wetenschappers toonden aan dat zonder verbinding met anderen het grote wegkwijnen nabij is. Niemand houdt een contactloos bestaan vol. Ook de Zwingodin niet, ook een personage niet. Daarom ben ik vergroeid met mijn mobiel.
Maar.
Kent u het vooroordeel tegen mensen die chronisch vergroeid zijn met een mobiel? Urban idiots. Contacten met de 'echte' buitenwereld zijn verloren, hun vingers verkleefd aan Echofon, bladerend door de events op Facebook, eeuwig whats-append of pingend. 

Stilte maakt ook een mobiel anders. Of misschien juist andersom: de mobiel maakt stilte anders. Namelijk: de mobiel maakt stilte toegankelijk voor niet-boeddhisten, niet-priesters, niet-zonderlingen, niet-natuurvorsers, niet-kluizenaars. Het apparaat der apparaten democratiseert stiltebeleving.
Ik heb twee jaar gezocht. Naar antwoord op de vraag wat social media en intensieve online interactie met een virtueel personage doen. Ontwikkeling? Flat character, round character? Het antwoord leek ontnuchterend: ze doen niet meer met een personage in de stilte dan met een mens in de drukte. Maar de ontdekking die personage en mens maakten is groots. Lof der Stilte.
Waarvan acte in komende blogs en tweets!



vrijdag 16 november 2012

Hashtag-gedicht: #goudenoor


Mijn eigen gedichten groeien gestaag. Gewone teksten vloeien als water uit mijn mobiel, maar gedichten gaan niet sneller dan eentje per maand. Wat betekent dat ik er toch al een aantal heb gespraard.

Dit gedicht was veruit het populairste, bij mensen die de Zwingodin belden en poëzie te horen kregen... 
Want dat was namelijk het geval: wie de Zwingodin belde op het 0900-nummer, kreeg poëzie te horen. Steeds een ander gedicht, want ik zorgde er natuurlijk wel voor dat ik kon afwisselen. Bellers konden ook nog inspreken.  Dankjewel Zwingodin, deze goddelijke woorden maakten mijn dag weer goed. Echt waar!
Grappig is wel iedereen schijnt te begrijpen wat voor functie die hashtag heeft. 
#eigentijds. 
Is nog eens wat anders dan onopgemerkt citeren uit oude en dode dichters... Enfin, ik heb al een hoop gedichten op deze manier 'getest'. Als ik nog eens debuteer als dichter is er in elk geval een panel aan vooraf gegaan....



#goudenoor

#poem is korter dan #gedicht
En #geroest
past beter dan #benaanhetroesten.

Toch roest ik  elke dag
Met mijn #goudenlach
En #goudenoor.
Beter, want korter 
is #oor.

Weten jullie dan 
dat mijn #goudenoor
miljarden en miljoenen
roestend hoort?
Dat is mijn #goudenoor.

Weten jullie dan
dat mijn #hardehuid
de huiver van de wind
verstaat als #gedicht?

Weten jullie dan
dat mijn #hardehart
bonkt en buldert en 
radeloos de stilte tikt
op mijn #hardehuid?


Weten jullie dan niet
dat #roest
gaten slaat 
in verdomme,
het #hardehart,
de #hardehuid?

Weten jullie dan niet
dat gaten van #roest
woorden wilden weren
van elk #gedicht?

Luister dan, #sukkel!
Bulder je #oren van je #kop
en beuk op die #hardehuid.

Na jaren van vergeten gaten,
en verroeste woorden
in verdronken #zinnen

bleef het #goudenoor
het bonken en bulderen
en het tikken van de stilte horen.

Beter, want korter
is #oor.
#poem is korter dan #gedicht.

donderdag 15 november 2012

Poëzie op Facebook: ploem ploem

Als ik roep 'Jongens waren we!', dan antwoordt niemand meer 'Maar leuke jongens'.
Als ik zeg dat groente niet lekker eet voor een man, krijg ik geen grijns meer. Dat heet ontlezing, of slecht onderwijs, of verouderde canon, het maakt niet uit. En ach, ik heb ook anders dan veel mensen lekker de tijd en de ruimte (en de stilte) voor oude literatuur...

Maar groot was mijn verrassing toen ik op Facebook een foto van een aangespoeld bierflesje postte. Zwingodin groet 's morgens de dingen, typte ik er bij. Voorbereid op het feit dat mijn twittercontacten en facebookcontacten voorbij gaan aan mijn verwijzing naar de grote dichter uit het interbellum Paul van Ostayen, met zijn klankdichten en zijn mooie gedicht Marc groet 's morgens de dingen.

Tot mijn grote plezier trof ik binnen een paar minuten dit gedicht vervolgens op mijn tijdlijn aan, geschreven door Marjan Lammens-de Caluwé.


  • Zwingodin groet 's morgens de dingen
    Dag vrouwke met lens op het strand met de fles
    ploem ploem
    dag fles naast de schelp
    dag schuim op het strand

    dag visserke-vis met gouden mond
    dag visserke-vis met de ‘clack’
    fles en schelp
    van het visserke-vis
    goeiendag
    Daa-ag fles
    dag lieve fles
    dag mooie schelpenlijn mijn

donderdag 1 november 2012

Flessenpost in Australie



Mijn fles is in Australië. Zei de mail met subject: bottle zwingodin in Sydney. Wow! Vanuit het Zwin gedreven, de wereldzeeën over een aangekomen nabij Sidney. Ik was al bijna een persbericht aan het tikken. Want zeg nu zelf, dit is een wereldwonder.De inhoud van de fles in Australië! Twee maanden nadat ik de flessen te water liet (drie van de zes, ik heb er nog drie over die wachten op winterstorm), zorgvuldig het papier 'oud' maakte in weerwil van de digitale mode, blijkt het woord-op-papier te overleven!. 

De werkelijkheid is iets minder spectaculair, maar toch een beetje leuk. De fles is aangespoeld nabij Knokke, opgepikt door een Australiër (emigrant, van oorsprong een Zeeuw) Die hem als kostbaar souvenir koesterde en meenam naar Sidney, met het idee het lot een handje te helpen en de fles in Australië weer te water te laten - in de hoop daarmee de Zwingodin een plezier te doen.
Ik kreeg bijgaande foto's, en het volgende (emigranten beheersen het Nederlands op een grappige Engelstalige wijze...) bericht:


Het tide was uitgaand on 9.45 am. Ik ging naar de life saving club om te vragen wat een geschikte plaats zou zijn, waar wind en golven het ding naar Botswana zouden brengen. Een dame, fles in de linkerhand houdende, commandeerde haar gemaal om het zover mogelijk in de oceaan te gooien. Gehoorzamend ging hij naar de verste hoek waar de golven het kleinste leken maar kwam meer terug met de mededeling dat er te veel rotsen waren en dat de fles de reis niet zou overleven.
Plan B gaat om foto 2. Er lagen canoes op het strand. Een oude man pikte er een op. Hij was zo te zien loodgieter. Ik brulde'Hello mister pluber, are you going to Tasmania by any chance."Glimlachend zei hij: 'No, and I don't cater for any passengers either.'  Vanwege die originele glimlach vatte ik de moed op om hem te vragen om de fles een beetje verder in de zee te brengen en het daar met man en macht in de oceaan te slingeren. Ship onder zijn rechter arm, fles onder de linker stapte de grijsaard het water in, zie tweede foto. Ik nam photos maar before you could say 'alsjemenow' was hij zo ver weg dat ik hem niet meer op de camera kon vinden. 





Einde mail.
Zou ik dan een zustergodin in Tasmanie mogen creëren? Dat lijkt me formidabel. Het wachten is op nieuwe mail uit Australië. 

dinsdag 30 oktober 2012

Blogwedstrijden: help! Spammen en stemmen en tsunami's aan likes!!

Ik heb een klein verzamelingetje opgebouwd van wel tien mails. Van aardige mensen, die mij wijzen op het verschijnsel blogwedstrijd.
Eh... wat dat is? Wie het leukste stukkie tikt natuurlijk.
Die aardige mensen denken dat ik dan misschien wel ga winnen, althans dat mailen ze, omdat ik soms leuke stukjes heb op deze blog.
Dank voor het compliment.
Een mailer memoreerde nog deze blog, die zowel gemeente als provincie liet communiceren, onderling en met elkaar, hetgeen toch echt een verdienste is. Dat vind ik zelf eigenlijk ook wel een grandioos gevolg van blogkracht. Wat ook leuk is: een Duitse bewonderaar van mijn uiterlijk mailde dat hij met zijn gebrekkige Nederlands toch altijd mijn blog leest en dan weer een beetje het Zwin proeft. Hij adviseerde mijn blog uit te geven, (in print bedoelt hij, hij is denk ik wat ouder) en dan te vertalen in het Duits.

Nu ik eens een rondje google, merk ik: de blogwedstrijd is een trend. Niet zozeer om jonge schrijvers te scouten, de blogwedstrijd is meestal niet het idee van een wakkere uitgever om tiktalentjes van twintig op te sporen, nee, het is MARKETING. De blogwedstrijd  is (zie eerdere blog over online stemmen) een kwestie van virale marketing, een nieuwe wijnsoort in de oude zak van hoortzegthetvoort. Bloggen. En dan: spammen en stemmen. Twitteren en liken. En dan is er vervolgens iemand die daar garen bij spint. Namelijk: de wedstrijduitschrijver en diens toko.
Zo stuitte ik op een schoenenblogwedstrijd. Kijk hier.De marketeer gaat viraal.

Het leukste stukkie tikken over schoenen! Dat kan ik best. Ik heb geen schoenen, sta met mijn voeten in het zand. In een sokkel! Daar zou ik best een lollig stukje over kunnen tikken. Mijn maker is namelijk verslingerd aan schoenen - op het idiote af. De schoenenbon lonkt.
Maar deze godin gaat warempel principes krijgen, terwijl ik tegen principes ben... Ik doe niet mee aan een marketingactie. De Zwingodin gaat NIET viraal.

Geen gelazer dus meer dus met likes en kliks. Overigens, laat duidelijk zijn: ik omarm natuurlijk eenieder die mij liket (likedt?), maar het spammen en bedelen, het zeuren om kliks, ik pas. Likedt u vooral wanneer u echt en niet in de laatste plaats oprecht likedt en niet omdat ik een bon voor schoenen aanbied, een gratis fossiel, een gedicht, of mijn nieuwe passie: een zwaaifoto.

Dus: niemand hoeft mijn schoenenblogje te liken.
Over likes verzamelen gesproken.
Op mijn twitteraccount blert iemand dat zijn bericht 200 likes heeft. Het is, godbetert, en bericht over een haarproduktenbedrijf. En nu krijgt-ie gratis haarverf. Het is echt waar!
Wind je niet op, zegt iemand aan mijn paalhoofd. Je had het toch zelf over oude wijn? Het is gewoon een variant op folders lopen voor een paar euro.
Ja, maar toen was het nog duidelijk dat het reclame was...

Ik merk een groeiende afkeer van stemmen en spammen en kijken en liken. Maar dat is wel weer vreemd voor iemand die haar bestaansrecht ontleent aan de sociale media. Ik verdiep me verder in het verschijnsel blogwedstrijd, en lees wat bijdragen om te pogen van mijn conservatisme af te komen.  Graag zou ik namelijk alles toejuichen, ik BEN immers een blog- en twitter- en facebookaccount.
Googlen is altijd leuk. Had ik een taalcolumn, dan kon ik goede sier maken. Met blogwedstrijdwoorden. Op nummer 1 (ik meen dat de observatie al eerder gedaan is): een tsunami aan... (jawel, een tsunami aan blogwedstrijden, maar ook: een tsunami aan televisietalentenjachten, een tsunami aan reacties op regeerakkoord  en nu ja, tsunami's aan alles dat veelvuldig voorkomt. Dus ook een tsunami aan likes - sic!!!

En jawel, daar stuit ik op een blogwedstrijd van de Zeeuwse bibliotheek, ook al omdat vier van de tien mailers deze week opmerken dat ik daar beslist aan moet meedoen. Zeeuwse bibliotheek? Dezelfde organisatie die opriep tot stemmen op het Zeeuwse Boek voor de Zeeuwse Boekenprijs, de wedstrijd waaraan ik meedeed met Zeeuwse Jongens. Dat was de virale marketingactie waarvoor ik van mijn half ontwikkelde principes wilde afwijken. Het Zeeuwse boek, dat is een prachtig doel, en mijn Zeeuwse Jongens gun ik een mooi leven -anders dan schoenen of haarverf.

Wat is dan nu het doel? De actie komt beslist uit de koker van dezelfde mensch - vanzelfsprekend een net afgestudeeerd communcatiemensch, met verse skills in de sociale media.

Ik verdiep mij in deze nieuwe actie en zie dat het wederom een goed doel betreft, de bieb trekt ter gelegenheid van de Week van de Mediawijsheid een zeer goede blogger achter zijn computer vandaan en die mag aan Zeeuwse bloggers uitleggen hoe je zoal blogt. Hij heet Erst Jan Pfauth, en hij blogt voor NRC en hij geeft aan de Zeeuwen een gratis masterclass. Nu ja, gratis... Als je, en daar komt ie, als je meedoet aan de wedstrijd, mag je ook meedoen aan de masterclass. Gratis dan dus. En als je tegen Zeeuwen gratis zegt...

Wat wordt hier verkocht?
Educatie! Ontwikkeling! Groei! Bloginzicht!
Gunst, het is niet gemakkelijk om een standpunt te hebben. Dit is natuurlijk weer een beregoed doel. (Net aan mijn paalhoofd een discussie gehad of het beregoed is of berengoed, misschien dat Erst Jan het weet, volgens wit boekje bere, groen boekje beren?)

Meedoen? eh... in honderd woorden. Ik ben nogal lang van stof, (dat zul je beamen als je tot hier leest). En de regel van deze blogwedstrijd wil:  honderd woorden.

Goed. Meedoen. 
Ik heb een lijstje blogonderwerpjes liggen. Het zwaaien met mijn telefoon (zie vorige blog en facebook), wat perfecte fictie oplevert, en in beeld soms al mijn woorden overbodig maakt. Op twee staat: het gebruik van DU door Duitsers op het strand, in de gebiedende wijs (na een hele zomer DU DU DU zie ik een jij-cultuurverschilletje) op drie staat mijn nieuwe zilveren jas en het commentaar in termen van Christo (die Christo heeft wat gedaan met de mensen, als je als kunstwerk een beschermlaagje krijgt, dan heeft iedereen het erover, misschien kan Erst Jan ook een cursus observaties aanbieden). 
Wat te doen? 
Meedoen. Het is altijd prijs namelijk, want een gratis masterclass. 
Ik ben al  halverwege Christo als ik zie dat het onderwerp social media moet zijn. Ofwel: 'dat Facebook mijn leven is', en 'ik blog dus ik besta'. 
Dat wordt lastig, ik heb net Facebook en die stomme onechte likes zitten relativeren. En 'ik blog dus ik besta', dat is zo ongeveer mijn bestaansrecht want zonder blog besta ik niet. MAAR daar heb ik 2000 woorden voor nodig. Hoe leg ik uit waarom ik besta? Iets met virtuele personages, ontwikkeling buiten de realiteit, hou maar op, dat lukt niet in 100 woorden, dat wordt abstract en pseudo-literair gezwatel. Wat best ergens op slaat, maar niemand in geinteresseerd is ben ik bang. Wat ik probeer in de loop der jaren is om dat niet uit te leggen maar om het te laten zien. Dat leer ik soms zelf wel eens aan mensen als ze een stukkie tikken om te publiceren. Don't tell it, show it. Zoveel beter. 

Ik klaag op het strand bij de eerste de beste toehoorder over gebrek aan bondige blogkracht - juist in dezen. Hoe leg ik in honderd woorden uit dat ik zonder blog niet besta? Dat ik wil aantonen dat een personage kan ontwikkelen alleen door online interactie? De wandelaar (een brombeer die een hond uitlaat) merkt nuchter op: dan is die masterclass misschien aan jou besteed??



vrijdag 19 oktober 2012

Neus in zandlijn

Vanochtend lang gesprek gevoerd over nat zand en subtiele verschillen tussen regennat en zeewaternat. Daarna gefilosofeerd over zien en kijken. Ik zie altijd zoveel in de wolken en het zeeschuim... Mensen en schapen, vissen en bananen... Maar in de zandlijn ditmaal lippen en neus. Profiel in zandlijn!

donderdag 18 oktober 2012

Zwaaifoto

Ik ben helemaal verdiept in de wijze waarop ik mijn 'zwaaifoto's kan nemen. Via Facebook meer dan tien mails gekregen met de vraag hoe ik het doe... Goddelijk zwaaien dus...

maandag 8 oktober 2012

Written on skin

Aan mijn paalhoofd een gepassioneerd verhaal over Written on skin. Dat is een opera van de Brit George Benjamin. Een stel dat nu koffie verkeerd aan het strand drinkt, is afgelopen weekend naar de hoofdstad afgereisd en is helemaal lyrisch. Gevoelvolle uitzonderlijk mooie muziek en een verhaal over liefde en verlangen. Een vrouw legt het aan met de door haar echtgenoot ingehuurde schrijver, waarna echtgenoot schrijver vermoordt en diens hart als gerecht opdient aan de vrouw. Een klassiek thema, verbeeld met een imposante tekst en dito spel. De schrijver schrijft op perkament - dus op huid. Ook schrijft hij het motief van de relatie op huid.

Nou besta ik zo'n beetje uit huid- dus ik was geinteresseerd.
En, toegegeven, ik luisterde selectief en ego-gericht. Ik verstond niet 'written on skin' maar 'written on Zwin'.

Dat was koren op de molen van de operagangers, filosofen, en na enig praten bleken Zwin en skin in literair opzicht identiek.

Iedereen naar de opera? In de Nrc stonden vandaag enthousiaste stukken, en er zijn nog een heleboel onverkochte kaarten. Geen wonder bromde de filosofische Zeeuw die speciaal afreisde. 'Samen waren we 120 euro kwijt alleen voor de kaartjes en dat was een lage rang...'
Maar de moeite waard, zeiden ze wel drie keer.
Voor de armere mens in 'written on zwin' een perfect alternatief.

Voorlezen in Cadzand uit Zeeuwse jongens

Zie je me hangen? Meester Wim plaatste mij met een glimlach...jawel in de Middeleeuwen. PZC-fotograaf kwam nog even langs, dus morgen fotootje in de krant.
Was leuk, deze klassen uit Cadzand en Retranchement. De bijdrages van de kinderen voor Zeeuwse Jongens 2.0 worden opgestuurd. Benieuwd!

donderdag 4 oktober 2012

Tobben over het online stemmen


U kunt stemmen! Op Zeeuwse Jongens. Voor de Zeeuwse boekenprijs.
Ik mailde en twitterde al een beetje besmuikt en vooral bescheiden het internetadres: er valt te stemmen op Zeeuwse boeken. Ik vergat om dat erg luidruchtig te doen.  Jongens!Stemt op Zeeuwse Jongens, waar ik een rol in speel. Is namelijk ook een boek waarop je kunt stemmen.  


Dit is de longlist:
En hier staat Zeeuswe Jongens op de stempagina 

Goed. Heeft u gestemd? Fijn. Hoe meer mensen de titel kennen, hoe meer mensen mee doen met de cocreatie van boek 2, zie vorige blog.
 
Ik heb een raar gevoel bij online stemmen. Enerzijds is het een superslimme promotiemethode. Anderzijds is het een hoop off topic lawaai en gaat dit soort stemacties om verborgen agenda's. De Rabobank doet het ook. De bank verleent subsidie  aan een maatschappelijk verantwoord project, een project dat strijdt met andere projecten om de meeste online stemmen en alleen dan geld krijgt. Alle projectenbedenkers gaan zich dan een ongeluk twitteren en facebooken en spammen: stem op mij! De Rabo spint er garen bij, want al die mensen denken natuurlijk: gunst! de Rabo doet aan maatschappelijk verantwoorde projecten! Wat goed! Al dat lawaai is ter meerdere eer en glorie van de subsidieverstrekker: een geraffineerde vorm van marketing.

Dat heet: virale reclame. Kost maar een enkel projectsubsidietje en tienduizenden zo niet honderdduizenden berichten gaan van mond tot mond, nu ja, van toetenbord naar toetsenbord. Je roept iets, verbindt er een motief aan, zodat elke luisteraar ook weer gaat roepen en elke  roeper zijn netwerk nog eens gaat overschreeuwen. Enzoverder enzovoorts.
Verwerpelijk? Ach nee. Het ging immers om maatschappelijk verantwoorde projecten. Dat de Rabo goede sier maakt over de ruggen van de niet gehonoreerde projecten stoort eigenlijk niemand.
 
Maar stemmen op boeken of kunstwerken is natuurlijk anders. Dacht ik. Gewoon een museum, waar je bij de deur in een grote bus een briefje kan doen met het kunstwerk dat het mooist is. Daar wordt de suppoost niet van betaald, laat staan de nieuwe museumvleugel. En bij boeken is het nog serieuzer, want natuurlijk stem je niet op een boek dat je niet gelezen hebt. Of toch?
 
Tuurlijk wel, zei iemand die op een heemkundig werk stemde. 'Dat soort historisch werk is belangrijk, dat moet je in stand houden.'
Tuurlijk wel, zei iemand die op weet ik welke bundel stemde. 'Regionale literatuur sterft anders uit.'
'Tuurlijk wel, zei een nichtje van een auteur. 'Hij heeft er jaren aan gewerkt.'
 
Ik mailde aarzelend mijn (behoorlijk kleine) familie. Stemmen jullie op Zeeuwse Jongens? Maar velen zijn rond of ver boven de tachtig, dus ik dacht: zouden zij online stemmen? Bovendien zijn ze niet echt de doelgroep, want die ligt rond de 11 jaar. Maar ja, gezien bovenstaande reacties zou het toch moeten kunnen.
 
Ik dacht aan de vele kinderen die - gezien het aantal verkochte boeken Zeeuwse Jongens- een oordeel zouden moeten hebben (of niet natuurlijk), en dacht: zouden zij stemmen? Misschien wel. Ze zijn wired genoeg - dat is punt niet, dat is zelfs een van de motieven in het boek.
 
Maar: het eerste mailtje kwam al binnen. Sorry mevrouw de schrijfster, ik wilde wel stemmen, maar ik moet een telefoonnummer invullen en ik heb geen telefoon en ik mag het thuisnummer niet gebruiken. Komt niet vaak voor, een tienjarige zonder telefoon, maar goed, ze zijn er. Tweede mailtje arriveerde, van een broer en een zus: wij mogen van onze ouders in geen enkel geval naam en adres invullen op internet.
Ik mailde terug met complimenten over deze mediawijsheid, en adviseerde bij naam en adres 'per adres' in te vullen, en dan daarna de gegevens van hun school. Vinden ze vast wel goed bij de school. Telefoonnummer ook gelijk opgelost. Volgend probleem: dan hebben al die kinderen hetzelfde mailadres...
En: je moet je stem natuurlijk bevestigen. Tenminste, dat zou ik willen als systeembeheerder, om te voorkomen dat je als auteur een hoop nepstemmen gaat genereren... Of erger, dat een externe grapjas (auteurs doen zoiets niet) er een leuk 'botje' op gaat loslaten.
 
Een olijke man aan mijn paalhoofd hoort mijn getob aan en zegt: stop nou met zeuren, ik stem op Zeeuwse Jongens. En ik sms even naar mijn broer dat hij dat ook doet. Hij woont in Groningen trouwens, dus als hij nou aan de buurman vraagt...
 
Ik kijk hem stomverbaasd aan. De buurman van de broer van deze toevallige passant die zo te horen geen Zeeuw is, had ik niet meteen als lezer beschouwd. Laat staan als fan.
 
'Je snapt er niets van,' zegt hij.
'Nee,' zeg ik.
 
Dat stemmen voor een publieksprijs gaat er niet om om dat winnende boek adequaat te bekronen, want het gaat om je online bereik en dat is geen verdienste van een schrijver. Maar het gaat erom dat het Zeeuwse boek gepromoot wordt. Net als bij die Rabo-projecten: het gaat erom dat de Rabo gepromoot wordt. Dat vind je toch maar half leuk?
 
Ja, en dus? vraag ik.
Is het van het grootste belang dat je nu lekker campagne gaat voeren voor je Zeeuwse Jongens, want je dient toch TWEE goede doelen?
 
Eh...
'Het promoten van Zeeuwse Jongens, en  het promoten van het Zeeuwse Boek,' zegt de man grijnzend. 'Daarom stem ik ook op jou. Omdat ik begrijp dat ook veel toeristen het boek kopen, en dat zijn meestal geen Zeeuwen. Dat is mooi. Verspreiding van cultuur. Ik zou het in het Duits laten vertalen als ik jou was!'
 
'Dus je stemt niet omdat je het een goed boek vindt, maar omdat juist een relatief groot niet-Zeeuws publiek aandacht heeft voor Zeeuwse Jongens,' vraag ik nog voor de zekerheid. 'Je hebt het dus niet gelezen?'
 
'Het was uitverkocht in de winkel waar ik was, en ik ben naar de VVV gestuurd, waar ik het nog schijn te kunnen krijgen. Maar de VVV was dicht. Valt nog niet mee, een Zeeuws boek kopen. Ik koop het wel online. Ik geef het aan mijn neefje. Maar of dat boek nou goed of slecht is kan me niet schelen, je doet het als Zeelandpromotor gewoon goed.'
 
Nou, daar kan ik het mee doen.
Mijn mobiel ploinkt en ik krijg een mail van iemand die wil stemmen maar vreest dat hij nu allemaal abonnement-aanbiedingen van de PZC krijgt, aangezien stemmen betekent: naw-gegevens invullen. En er is geen privacy-verklaring.
Ik zucht en mail vriendelijk terug: dat begrijp ik, stem dan maar niet.

Eye-opener. Ik dacht dat al die heisa invullen bedoeld was om nepstemmen uit te sluiten... Zou er echt een database gevuld worden?
Maar hij mailt dat hij toch stemt. 'PZC-marketing zou nog wel een goed doel zijn... Is geen verzekering of pensioen.... Die krant moet wel blijven bestaan hier... Dat wordt nog lastig...'

Ploink! Ja, een familielid. Het enige tot dusver. Ik hoefde niet te bevestigen per mail, zegt het familielid (die de provincie verlaten heeft) verbaasd. Dat is vreemd, zometeen is het zaakje gehacked, een stemrobot erop en.... 'We zijn in Zeeland,' zeg ik nog. 'Hier is het nieuws als je fiets gestolen wordt.'

Plonk, ik krijg een mailtje van mijn tien-jarige telefoonloze fan, die juicht: ik heb gestemd, en een streepje ingevuld bij telefoonnummer. Dat werkte gewoon. Het adres mocht van mijn moeder omdat het de PZC is, en de PZC is betrouwbaar.
Kijk, PZC, een opsteker. Het merk PZC is in Zeeland ijzersterk. Verkoop in vredesnaam je ziel niet aan het AD!! Dat hebben we eerder flagrant mis zien gaan.
 
Met een hoop nieuwe gedachten sta ik op het strand. Ik blog, ik twitter, ik facebook en ik ben sinds even in de ban van Pinterest. Niets liever doe ik dan dat. Staren. Zijn. Een online bestaan aan zee... waar ik mooie windfoto's de wereld in stuur, of stille overpeinzingen en af en toe een uithaal als ik echt verwonderd ben. Ik sta nu voor de vraag of ik 'campagne' wil voeren.

Midden in de nacht, de zee ruist en de regen drupt, vertrouw ik mijn weerzin toe aan mijn mobiel.

Ik gun het Zeeuwse Jongens om bekender te worden. Zeker nu ik deel 2 wil maken samen met ideeen van anderen. Dat kunnen Zeeuwse kinderen zijn - en dat mogen natuurlijk ook de de neefjes zijn van de buurman uit Groningen. De Zeeuwse kust is van iedereen.
 
Ik tik op de algemene site van twitter.com in de zoekbalk 'zeeuwse boekenprijs'. Grote hemel. En ik maar tobben. Als Zwingodin ben ik behoorlijk naief. Iemand roept zelfs ironisch Ali B van stal te willen trekken voor 'de campagne'. Dat lijkt mij nu weer niet in het Zeeuwse belang, maar ik zie het maar als metafoor. Voor lawaai maken.

Dan toch maar wat berichten vanaf het strand het universum in. En daarna weer licht en lucht, ruimte en zee.
 
 
 
 
 
 

dinsdag 2 oktober 2012

Cocreatie: schrijf mee aan Zeeuwse Jongens 2.0!

Iedereen heeft het over co-creatie.  En 'web 2.0' Ik ben natuurlijk een kunstwerk 2.0, maar nu... een boek 2.0!! Let op, we gaan het proberen. Zeeuwse Jongens 2.0! 

Iedereen kan na de kinderboekenweek van 2012 meeschrijven aan het tweede deel van Zeeuwse Jongens. Komende maandag en dinsdag ga ik (nu ja, niet ik als Zwingodin maar mijn maker) voorlezen op scholen in West-Zeeuws-Vlaanderen. Ik hoop dat kinderen dan al mee gaan schrijven aan de verhaalllijnen!


Het eerste deel gaat over vijf kinderen (de hoofdpersonages), nog een extra kind (een bijpersonage want hij zit altijd achter de computer), en volwassenen. De volwassenen zijn natuurlijk ook bijpersonages.

Deze vijf kinderen beleven in deel 1 avonturen rond de verdwijning van Stefan, hun vriendje dat ontvoerd blijkt te zijn. Ze gaan op zoek naar hem, ontdekken het raadsel van een zwarte doos die ergens verstopt is, en aan het eind van het boek blijkt die Zwarte doos... een heel andere doos dan ze dachten. De ontknoping speelt zich af op het sportveld van REtranchement.
Een grote rol speelt de duinhut, hun verblijfsplaats nabij het Zwin. Daar ontmoeten de kinderen elkaar tijdens iedere vakantie.


Nu komt er natuurlijk een ander avontuur. Uiteraard rond dezelfde kinderen en dezelfde duinhut. Maar de rest is anders. Stefan mag best meedoen, maar hij speelt zijn rol thuis achter de computer. Hoofdpersonen zijn de vijf kinderen. Hieronder vind je een overzichtje van de eigenschappen van de kinderen. Want als je meedoet, moeten de 'grote lijnen' natuurlijk wel een beetje kloppen. Als je deel 1 leest, leer je de karakters wel kennen!

Je mag een mail sturen naar zwingodin@live.nl, met daarin je tekst. Verzin een scene met 1 of twee personages, die zich afspeelt aan de kust. Ik heb al iets binnen over Groede - dus in de buurt van de Groe is leuk, en vergeet ook Breskens en het Veerplein niet! De kinderen mogen best oversteken met de boot, als ze maar op dezelfde dag weer terugkomen. De kinderen kunnen fietsen of lopen of in de bus zitten, maar niet autorijden want daar zijn ze nog te jong voor.

Als ik je tekst of delen van je tekst meeneem in het boek, komt je naam uiteraard op de titelpagina als mede-auteur. Als je me een mail stuurt met je deelname, dan betekent dat wel dat je tegelijk ook toestemming verleent natuurlijk, dat je tekst en je idee in het boek over de Zeeuwse Jongens komen. Mogelijk verander ik iets aan je idee, zodat het past bij de verhaallijn en andere teksten.

Welke teksten welkom zijn?
Allemaal! Schrijf gewoon een scene over de kinderen. Als je iets spannends wilt schrijven moet je bedenken dat er in spannende gevallen bijna altijd sprake is van een conflict of een probleem, en dat je schrijft richting oplossing.

WElke auteurs mogen meedoen?
Iedereen! Het is leuk als kinderen meedoen, maar iedereen is welkom, al ben je 90. Zeeland is immers voor iedereen, en een duinhut willen we allemaal - toch?

Volgen hier de personages (heel erg summier...)

Daan (15). De oudste, de slimste, de dikste, de grootste, de rijkste, de zieligste. Verliefd op Dina. Neef van Chris. Rood haar. Houdt niet zo van computers en heeft geen ouders meer.

Chris (14). Jongensachtig meisje, stoer. Komt uit Amsterdam. Beetje kortaf en stil. Verliefd op Pieter. Nicht van Daan. Zwart kort haar. Houdt niet van meisjesdingen. Heeft geen moeder.

Philippe (14). Nerd. Uit Retranchement. Tweelingbroer vna Pieter. Bevriend met Steven. Mager. Bruin haar. Met meisjes nogal onhandig.

Pieter (14) Praatgraag. Lieverd. Echte doener. Retranchement. Tweelingbroer Philippe. Mager. Bruin haar. verliefd op Chris.

Dina (13). De jongste. De mooiste. Heel meisjesachtig maar ook sportief. Komt uit Hulst. Lang blond haar. Slim en charmant. Verliefd op Daan.

Steven (14). Bijpersonage op de achtergrond. Vriend van Philippe. Computernerd. Woont in Nieuwvliet. Bleek. Slim. Schrikachtig. Onhandig met meisjes.

Volwassenen?
Natuurlijk zijn er ook volwassenen. In het eerste deel waren dat een strandpaviljoenhouder uit Retranchement, een makelaar uit Cadzand, een geschiedenisleraar uit Oostburg, een oma uit Cadzand, een humeurige vrouw uit Eede, een lompe crimineel uit Belgie en ook nog de zielige zoon van de crimineel.

Deze mensen mogen wel terugkomen maar je mag ook nieuwe verzinnen. Als je iemand uit het echte leven als rolmodel neemt, verander er dan het nodige aan want het moet wel fictie zijn en niemand moet zichzelf herkennen...

Als je losse ideeen hebt, ook goed. Gooi ze dan op mijn tijdlijn op Facebook bij mijn fanpagina van Zeeuwse Jongens: http://www.facebook.com/ZeeuwseJongens!


dinsdag 11 september 2012

Reacties op 'leaselaarzen'

Het wassende water houdt mijn lezers bezig.
Via twitter en mail kreeg ik diverse reacties op het plan om te kijken of er een 'project leaselaarzen' kan komen. Dit om het Zwin over te steken als het in de toekomst verbreed zal zijn. Dan kun je vermoedelijk met laag water nog wel waden, maar niet zoals nu hinkstapsprong naar de overkant zonder al te natte voeten. Een plankiertje vindt de Zwingodin ook altijd nog een fijne optie en dat vooral voor de minder valide medemens. Ik twitterde lustig over leaselaarzen: uitwisselbare overlaarzen die aan beide oevers te leen zijn voor wandelaars. Met het advies dan met die laarzen vooral alleen een uur voor of na dood tijd de geul over te steken. Nu ja, na het dode tijd kun je nog uren over, ervoor niet. Hieronder de vragen en reacties. In cursief mijn antwoord! En trouwens, reageer gerust, want een beetje discussie is wel leuk. Ik ben nog altijd fan van de leaselaarzen!


Van mij mag het hoor, maar hoeveel mafketels die dat tijdsbestek [uur voor en na dood tij] niet respecteerden, werden dit zomerseizoen uit de geul gevist?

Sja, best een aantal ja. Ik zag Duitsers met mountainbikes op hun nek, Belgen met hondjes in hun handtasje, gezinnen met kinderen en kinderwagens op hun nek, en lieve campinggasten die de stakkers met een rubberbootje hielpen om toch in elk geval hun iphone droog te houden. Er waren dit seizoen geen echt gevaarlijke situaties. Het is, moet ik zeggen, in hoge mate grappig. Het gaat om mensen die niet snappen dat het Zwin nog leegstroomt uren nadat het allang hoog water is... Dat is ook een flinke natuurkunde les... Maar, om dit te pareren: ik denk dat de leaselaarzen geleast worden door het type sportieve wandelaar, is een ander mensentype dan het type mafketel/argeloze toerist...

kunstzinnig interessant maar gevaarlijk id. Wil je meer drenkelingen in de geul? Vollopende laarzen … sterke stroming … paniek …

Leaselaarzen ofwel lieslaarzen zijn niet erg hoog. Tussen knie en dij. Die stroming op die hoogte moet je kunnen hebben. Ik heb voor ogen dat mensen waden tot kniehoogte, en dat het liesgedeelte meer is voor een onverwacht putje. 

Wij kwamen tot de conclusie dat er zeker geen plankier moet komen.
De kosten zijn te hoog en bovendien zou het gevaarlijk zijn voor badgasten
die in de vloed tegen de palen worden gedrukt en niet meer boven kunnen
komen. 
Er zijn in het verleden diverse mensen/kinderen verdronken die tegen
de afrastering gedrukt werden en niet boven water konden komen.


Dat de kosten hoog zijn lijkt me geen argument. Mogelijk is er een particuliere geldschieter die er iets aan ontleent dat er wandelverkeer is... En bovendien: wat heeft de panoramaweg in Breskens gekost??

Dat zwemmers tegen de palen worden gesmeten vind ik welzeker een argument. Op dit moment kan ik mij dat haast niet voorstellen ter hoogte van de afrastering, maar na een verbreding is natuurlijk alles anders. Het lijkt me een kwestie van afwachten...


Wij zijn van mening dat je moeite moet doen om over te steken. Het
is een van de charmes van het Zwin.


Oeps, een reactie van wel zeer calvinistische aard... moeite doen om iets te gaan beleven? Vechten en dan verlossing?
Het doet me ook denken aan een zegswijze van een persoon die ik maar anoniem houd: dat vrouwen liever geen ruggenprik nemen voor hun bevalling aangezien zij door de helse barensstrijd het moederschap intenser gaan beleven. Misschien niet helemaal de goeie vergelijking maar ik moest eraan denken. Eerst ploeteren en dan beleven...
Ik pleit niet voor een geasfalteerd paadje - maar ik vind dat veel natuurgebieden ingangen missen. Waarom mogen mensen er niet zonder moeite van genieten? En al die oudjes dan? 


Het houdt ook de meeste mensen tegen die anders m hun platpoten de natuur
vertrappen in het Zwin.


Dat meent u niet! Het argument: we houden u tegen want anders verpest u de natuur lijkt mij niet valide...
De wandelaars die baat hebben bij zo'n plankier wandelen trouwens over het strand en gaan niet het Zwin in. Tenzij ze door de afrastering heen kruipen - maar dat lijkt me op te lossen met een beter hekje. 

De ludieke invalshoek van de "leaselaarzen" omarmen wij.
Het is alleen de vraag hoe lang de laarzen aanwezig zullen blijven. Zonder
controle wordt alles gestolen.


Iets digitaals met een code, een app op de telefoon,. moet te bedenken zijn... 

Idee: Laarzen aan de Belgische kant in de kleuren van de Belgische vlag en voor de
laarzen aan onze zijde in onze kleuren. Als project kun je er natuurlijk veel ruchtbaarheid aan geven. NL-Belgische
saamhorigheid.


Dit lijkt mij een enig gezicht en een foto op mijn blog waard... Wij kunnen de commissaris van de koningin uitnodigen voor de opening van zoiets feestelijks. Europese subsidie!!! Jammer dat je daar een maand op moet studeren om dat aan te vragen. 


 dan kunnen wij als rolstoelers ook eens genieten van het strand, bouwen dat ding!!!!

Sja, daar ging mijn plankieridee dus over... Ik zie vaak boven aan de duinen rolstoelers spijtig naar beneden kijken. Het idee van de Panoramaweg in Breskens (asfalt aan het strond) vond ik vroeger bezopen... totdat ik zag hoeveel niet valide mensen daar dagelijks van genieten. Dat genot is asfalt waard. Waarmee ik trouwens niet pleit voor afalt in het zwin hoor. Maar een goed vlonder (dat doorloopt naar het andere vlonder zodat het lukt met een strandrolstoel) zou echt genot bieden voor de zittende medemens. 


Blijft mailen!!! zwingodin@live.nl
Reageren hieronder ook prima. 

donderdag 6 september 2012

Vuilverzameling in het Zwin


'Weet je dat er een afvalberg in het Zwin is?'
Nee dat wist ik niet.
Of wel, dat wist ik wel, want twee jaar geleden sprak ik Johan Verplancke. Hij heet ook wel 'de schoonmaker van het Zwin'. 

Dat hij stug doorgaat met opruimen, dat wist ik eigenlijk ook wel. Maar zoals dat gaat met mensen die opruimen: ik vergat er erg veel aandacht aan te schenken. Het Zwin ziet er prachtig uit, op het strand en op de schorren en slikken ligt nooit troep. Gisteren heb ik mogen genieten (auditief) van de Zwintriathlon 2012. Ik hoorde de kreten van aanmoediging ergens beneden vanaf de Duinweg. Ik dacht: de fietsers genieten. En weer dacht ik niet aan 'het opruimen'... 
Maar vandaag kreeg ik deze mail:

'Vandaag samen met Johan Verplancke de enorme afvalberg bekeken die hij heeft opgeworpen met afval dat hij gedurende het gehele seizoen uit het Zwin heeft gehaald. Het schoonste strand waar de gemeente Sluis zo over pocht is mede aan Johan te danken.'


Nu is het dus de vraag wie deze afvalberg verwijdert: Knokke of Sluis. 
Mij kan het eigenlijk niet schelen. Maar het zou beide overheden sieren om even een mannetje te sturen. Ideetje van de Zwingodin: doe het elk jaar om en om. 
En stuur even een mail als er een ophaaldienst arriveert, stel je voor dat ik weer met mijn gouden oortjes naar opgewonden toeristen luister, of het ruisen van fietsbandjes op de Duinweg, of kijk naar zeilers en zwemmers... De vuilnisman- of vrouw krijgt een mooi blogpluimpje, evenals de opruimer himself natuurlijk, maar die heeft ie al!

dinsdag 4 september 2012

Leaselaarzen

Op de dijk, boven mijn hoofd, met uitzicht op het Zwin werd het idee geboren. Lieslaarzen. Ofwel: leaselaarzen. Dat kwam zo. Ik denk dat de rest van Nederland het zich niet kan voorstellen, maar er zijn hier echt serieus veel mensen die zich zorgen maken over de gevolgen van het grote Zwiningrijpen. Dieper, breder, hardere stroming... hoe steken we dan met laag water over?

Ik als Zwingodin wilde al een inzamelingsactie houden voor een plankier (zoiets als er nu ook ligt, van de Rotary club...), maar zo'n houten vlondertje houdt het in de stroom never nooit niet, mailen en twitterden mijn critici. Dat worden betonnen bouwwerken en dat wil je niet in het  Zwin.

Nee natuurlijk niet. Al gun ik de invaline medemens trouwens wel een Zwinwandeling - dus dan misschien een vlondertje van de kijk rond het duin naar mijn paalhoofd? Nu ja, dat is voor later.

Mijn idee was om een soort leenlieslaars in het leven te roepen, van die dingen die vissers gebruiken (reusachtige overschoenen die aan een soort broek hangen), en die zouden beschikbaar moeten zijn in een kotje links en rechts van de Zwinoever, waar je na het waden de laarzen achterlaat. Het lijkt me dan ook een internationaal project. Net zoiets als het witte-fietsenplan op de Veluwe: je pakt de lieslaarzen en legt ze aan de overkant neer voor de volgende die terug wil. Als je het laatste paar hebt, dan wandel je met een extra paar even terug, zodat eenieder met laag water over kan.

Een Zwinliefhebber bedacht een wereldnaam voor dit project met lieslaarzen: leaselaarzen.
Gratis? Nee, met een spaarpot erbij voor de weldenkende en welwillende wandelaar, bedoeld op de laarzen op termijn te vervangen.

Ik werd helemaal enthousiast. Zo duur zijn die laarzen niet, zou ik als godin niet ergens een sponsor kunnen vinden? Bij het doordenken kwamen wel wat details naar voren. Want moeten het gewone laarzen zijn of over overschoenen? Ik dacht aanvankelijk aan de overschoenen van Neos, daar zie ik wel vaker mensen mee in het Zwin. Voordeel: je kunt je eigen schoenen aanhouden, en je hoeft niet vies te zijn van de zeetvoeten van de medemens. Maar ja, een flink hoge 'waadbroek' zoals vissers gebruiken is fijner, want hoger. VAn de andere kant, echt diep moet je niet willen natuurlijk, in verband met de stroming. Een stromend Zwin op heuphoogte is nu al bijna niet te  houden...

 Dan moet er dus een kastje komen aan weerszijden van de oevers op het strand. Sleutel te leasen bij de Zeemeeuw of ergens in Knokke. Zoiets.

Onuitgewerkt plannetje... Maar. Vandaag dacht ik er over na en vroeg me af waarom het eigenlijk pas fijn is om leaselaarzen te hebben na de verdieping van het Zwin. Dat is nu ook al fijn! In januari zag ik namelijk nog wandelaars met grote moed op blote voeten door het Zwin waden (het was 8 graden maar toch), om aan de overkant een half uur lang het natte zand uit de tenen te poetsen om verder te wandeling richting warme chocomelk in Knokke.

Nu de hamvraag. Welke  liefhebber zou leaselaarzen voor zwinliefhebbers willen sponsoren?

zondag 2 september 2012

Wel en wee op zee

Zeilers hadden voor mijn ogen een enerverend weekend.

Gisteren hadden we de wedstrijd Eurocats. Een long distance wedstrijd voor catamarans georganiseerd door de VVWHeist. De keerpuntboei lag voor de kust van Cadzand. Er waren meer dan 50 deelnemers,

En vandaag brak de tuigage van een van de catamarans van de zeilschool. De mast kwam naar beneden. Door de ervaren Erik Schijve werd de cat langzaam naar het strand gedreven. Op het strand werd de mast gerepareerd.

Even dacht ik dat het herfst was, maar het is zomers!!

donderdag 23 augustus 2012

Zeeuwse jongens als e-book

Het kan natuurlijk niet zozijn dat ik mij profileer als digitale godin - en dan een boek promoot (Zeeuwse Jongens, dat zich afspeelt in het Zwin) dat niet digitaal beschikbaar is.
Ik moet zelf zeggen dat ik toch wel erg gehecht ben aan het product boek, maar toegegeven: een boek is oud cultuurgoed, in hoge mate verouderd zelfs.
Maar wel lekker op strand of in bed. Alles over het boek vind je hier.

Ik beschik over een iPhone, een iPad, en heb een digitale boekenkast: iBooks kunnen daar in, ofwel elektronische boeken. Ja, met dezelfde lay out, dezelfde cover, gewoon: lezen op je e-reader.
Ik heb het boek beschikbaar als epub-bestand, zo in te lezen op de e-reader!

Je kunt het bestellen. Mail daarvoor naar zwingodin@live.nl.

Binnenkort komt de gestreamde versie uit.