vrijdag 27 december 2013

Zwin-engel

Ooit verscheen ik in het Zwin, dook uit de golven en leefde op een paalhoofd. Daar werd ik verjaagd, maar ik liet een gouden oor achter. Dat werd pas onlangs verzwolgen door het tij. Waarop ik een ei legde, en heer Halewijn baarde. Zie vorig blog. Die slaapt, en is in zondige retraite. Hierover later meer.

Daarna kroop uit het slik in de nazomer de Zwinengel. Te klein om te overleven? 't Cherubijntje bestaat geheel uit zand en schelpen en is dus natuurlijk en lekker sterk. 
Ze vertelde verhalen, die leken op die uit de late middeleeuwen. Doordrenkt met religie, laatste avondmalen en dito oordelen. Betekenisvol als een Vlaamse primitief... 
Maar ach, de engel was een nuchtere Zeeuw, en vroeg na haar openbaring vriendelijk of de kust al versterkt was. Het was haar een raadsel dat de mensen na de verzanding van het Zwin dachten dat het land veilig was.
Nee de kust had hier nog geen beurt gehad....
Maar 't gaat komen.
De engel vindt het goed. Heel goed. 't Getuigt van hoogmoed, sprak ze, om achter dat dijkje het dorp te gaan pimpen...









Duindoorbraak

Binnenzwin is niet meer...





donderdag 29 augustus 2013

En hij heet.... Heer Halewijn

Vandaag maaktehij zich bekend. Heer Halewijn. Aangenaam.

Oh God. Een hoofd dat Heer Halewijn heet. Jaagt al sinds de middeleeuwn achter de meiden aan. Het zal toch niet? Zo snel mogelijk ga ik in gesprek met deze heer, opgedoken op mijn paalhoofd, en reken maar dat ik niet zal toestaan dat heer Halewijn vervalt in oude gewoontes!

dinsdag 27 augustus 2013

Egghead in het Zwin


Een godje uit een ei! Ik zin nog op een naam voor het egghead. Veel 'hersenncellen' zo te zien....
Alles is fossiel en zand. En dat midden in de geul. 












Ei is uitgekomen: godje geboren


Dacht u echt dat ik verdwenen was van mijn geliefde paalhoofd? Vorig jaar moest ik op straffe van vele duizenden euro's vertrekken en godzijdank heb ik asiel gekregen. Maar ik liet een gouden oor achter en legde een ei. Dat oor is recent verzwolgen door het hoge tij. Het ei is uitgekomen. Ziet u? Een bevallig godje ontlook. En zag hoe wondermooi de geul zich aan hem openbaarde. Geen mooier gevoel dan een zoon die het licht ziet. 
Een wonderbaarlijke hoofdheuid heeft het godje. Hij zegt: 'Het zijn hersencellen'.
Wordt vervolgd.

dinsdag 13 augustus 2013

Stem op het Zwinstrand

Sta ik aan een brandschoon strand, krijg ik pas net de tip om te helpen dit feit de wereld in te blazen. 
Hellup!!!!
Knip uit de mail van de tipgever:

Via de link www.supportervanschoon.nl kan men zijn/haar stem en cijferbeoordeling geven aan zijn/haar favoriete schoonste strand van Nederland.
En dat is natuurlijk een van bovengenoemde stranden.
Op dit moment staat bijvoorbeeld het strand van Nieuwvliet op 9.34, alle cijfers lager dan dit getal beïnvloeden de score ongunstig.
Iedereen die wel eens naar het strand gaat(en dat zijn er vast veel met zo’n mooie zomer als dit jaar) weet dat een stranddag hier begint
op een nagenoeg
smetteloos strand. Ook na drukke dagen zijn de volgende dag de afvalbakken weer leeg en is al de door strandgasten achtergelaten rommel weg.
We hopen dat jullie dit waarderen met een ..... 10.
Stemmen kan nog t/m 13 augustus. Uitslag is 26 augustus.

woensdag 7 augustus 2013

Nieuwe beelden in de maak: eerst proefjes

P

Zand mengen met caseine, gom en dextrine. Met natuurlijke pigmenten. IJzeroxide en oker.

Kleurige knop

Enthousiaste Zeeuw mailt over de zoveelste boerenknoop. Na de oorknop, fietsbel, drop, en taartvorm nu ook in alle felle kleuren als collier. Niet gegoten, en daarom is de Zwingodin verwittigd. Met de hand gemaakt, zie stappenplan. Ontwerp en uitvoering zijn van Marloes Mollema. Marloesm@kpnplanet.nl. 




dinsdag 30 juli 2013

Ouders in het Zwin


Alle gezonde-boterspotjes laten zien hoe leuk het is als kerngezin met twee koters en een hond op een strand. Klopt. Dat zie ik elke dag. Geen betere bestemming voor eenieder dan het Zwin. Nu het sinds lang geen mensenstrandweer is: tijd voor tekst.



Lees over het 

1. commanco-ouderschap

2. speelouderschap

3. boekouderschap

4. drankouderschap

5. groot-hartouderschap

6. doe-ouderschap

7. Duits ouderschap





Trouwens, wat de meerwaarde is van een godin die het strand observeert mag iedereen zelf bepalen... In elk geval kreeg ik de afgelopen weken inzicht in het vaderlands ouderschap. 

Warm weer, kerngezin aan het strand, geen betere plek voor empirische verslaggeverij. Daar ben ik immers voor. 

Na vele zonnige weken (en overigens ook al een aantal jaren) heb ik met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid het Nederlands ouderschap kunnen verdelen in zes 'typen'. Ik zeg het Nederlands ouderschap - het Duits ouderschap bleek significant te verschillen, zie de laatste alinea van deze blog.



Volgt nu mijn observatie, gebaseerd op eindeloos turven. En, uiteraard, uitsluitend van toepassing op het strand in het gebied van mijn alziend oog en oor. Al geloof ik ten stelligste dat het strand een mooie metafoor is voor het leven.



1. Het commando-ouderschap

Het commando-ouderschap komt het meest voor. Zowel vader als moeder delen bevelen uit. Opmerkelijk: de moeder deelt bevelen uit aan de vader, de vader commandeert vooral het kind. Voorbeeld: tonnetjeronde vrouw zit naast een volle koeltas en een met veel moeite opgezet tentje. In de schaduw van het tentje ligt een hond, naast een zware tas vol zonnebrand, handdoeken en speelgoed. De vader speelt bij de vloedlijn met een peuter en een kleuter, beiden met bandjes om de bovenarmen. Beide kinderen willen in het water. Het is opgaand tij, dus dat moet kunnen mits verstandig geregisseerd. 

En moeder weet hoe dat moet. Namelijk: 1 kind op het droge, en 1 kind onder de hoede van vader. Dat is volgens haar het veiligst. Zelf beweegt ze geen centimeter. Het oudste kind dramt het hardste, dus vader zet hem bij moeder. Doe dat niet, zegt moeder, dat vindt hij niet leuk. Het kind gilt. Vader brult dat het kind niet mag brullen en dat het zijn armen over elkaar moet doen. Moeder gilt dat hij nu vergeet te letten op de dreumes, die tot zijn ver boven de knieen in het hard stromende  water staat en kraait van plezier. Om het beter te kunnen zien zit moeder nu bovenop de koelbox, en commandeert de vader het kind uit het Zwin te halen. Jan, je moet op hem letten! Vader rent naar de dreumes en schelt het kind uit. Veel te diep het Zwin in. Ik had toch gezegd dat je maar tot kniehoogte mag? De vader vergeet dat kniehoogte vanzelf heuphoogte wordt bij snel opgaand tij en dat het kind dat natuurlijk niet kan inschatten. Blijven staan betekent dat het dieper wordt...

Het andere kind heeft moeder verlaten en rent juichend het water in, dat inmiddels moeder bijna bereikt heeft. Want wat het gezin vergat is dat het springtij was afgelopen week, en het water bijna geen strand overlaat. Wie goed kijkt in het zand ziet de laatste vloedlijn uit de nacht en weet dat je beter daarachter kwartier kunt maken. Moeder veert op van haar koelkist en sommeert de man haar te helpen met spullen verslepen. Vader kijkt naar de twee kinderen in het water en naar zijn vrouw, en lijkt te kiezen tussen twee kwaden. Ik krijg medelijden met de man. 

Maar dat is onterecht, want hij kan prima voor zichzelf opkomen. Hij krijgt een woedeaanval en scheldt de vrouw uit, net zo lang tot zij vloekend en snel de twee kinderen uit het water vist en direct daarna behendig alle spullen naar een droge plek sleept. Als ik niet oplet en alles regel, gebeuren er ongelukken, pruilt ze. Vader echter heeft nu het commando overgenomen en draagt de vrouw op de koeltas en toebehoren nog hoger te leggen, wat niet onverstandig is. De kinderen blaft hij naar een vlakker stukje oever, wat ook getuigt van inzicht in zee en stroming. Moeder gilt echter dat iedereen naar haar moet komen, aangezien er NU gegeten moet worden. 

Wat opvalt bij dit soort commando-ouderschap is dat er veel - eigenlijk - voortdurend bij geschreeuwd wordt. Toch lijkt iedereen tevreden aan het einde van de dag.



2. Speelouderschap

Spelende ouders lijken erg leuk. Dat zijn volwassenen (ook opa's en oma's!) die het heerlijk vinden om zelf te spelen en eigenlijk hetzelfde plezier aan water en zand beleven als kinderen. Ze bouwen gezamenlijk forten, waterwegen en zandkastelen en buitelen grijnzend over luchtbedden en - gezien! - opgeblazen HEMA-knakworsten heen bij vloed. Soms vergeten ze dat hun kinderen jong zijn, en nemen ze ze veel te ver mee het water in, laten ze de koters te diepe putten graven, en smijten ze hen ver vanaf hun schouder met een giga-zwaai het Zwin in, plat op het kinderbuikje. 

Het zijn de ouders en grootouders die soms worden aangesproken door jongens van de reddingbrigade: graaft u geen putten tot schouderhoogte van kinderen, vaart u niet op opblaasworsten bij oostenwind, springt u niet van de duintoppen wegens instortgevaar. Een zandlawine is niet ondenkbaar en je zult er toch maar onder staan als peuter. 

Speelouders laten zich lachend corrigeren, graven en springen en zwemmen mee met de kleintjes, uitbundig tot het uiterste. 

Leuk? Ja. Tot het moment dat de kinderen gaan klieren. Jammeren. Dat het randje van een kapotte schelp pijn doet aan de teentjes, dat er zandkorrels in de zwembroekjes zitten, dat ze een tweede ijsje willen, een derde snoepje, dat het water koud is, of het zand aan de voeten te warm. Dat ze honger hebben en dorst. Dat hun broertje stom is en de speelouder ook. Speelouders vinden dit gezeur niet stoer en voeden op: kom op, stel je niet aan. Een scherpe schelp hoort erbij en het strand IS leuk, jij Hebt Het Naar Je Zin, begrepen?



3. Het boekouderschap

Boekouders zijn vaak hoog opgeleid. Ze nemen dus boeken mee naar het strand. Voor zichzelf zware of lichte kost (Dan Brown) of een damesthriller; voor het kind Mees Kees of het gruwelijke Leven van een Loser. Of good old Annie MG. 

De kinderen lezen natuurlijk geen letter en daarom zit in de tas ook een boekje met namen van schelpen en haaientanden die in het  Zwin te vinden zijn, en een een vogelgids. Soms is er een schepnet en een emmer, zodat de biologie bestudeerd kan worden op basis van eigen vangst. Boekoudes zijn vaak ook haaientandenouders. Het lezen mag afgewisseld met zwart goud zoeken. Kinderen maken geen grote maar kleine zandkasteeltjes, zonder schep, en boetseren zand met hun handen. De kunstwerken van zand worden vaak versierd met schelpen. Bij de uitrusting hoort ook een verrekijker. De dracht: teva-sandalen en buitensportrugzakjes. De zonnebrandfactor varieert algemeen tussen 20 en 30, maar bij boekouders is de factor vaak 50.



4. Het drankouderschap

Het zal een vooroordeel zijn, maar in de praktijk honderd procent waar: ouders die om 11 uur aan het Heineken zitten hebben steevast tattoos. Andersom klopt het niet, dat zou een drogredenering zijn (er zijn veel tattoo-ouders die niet de hele dag drinken). Kinderen vanaf een jaar of zestien krijgen ook drank. Uit de koeltassen komen verder Bifi-worstjes, Fanta, meloen, gekookt ei en chips. Drankouders lezen veel: tijdschriften en romannetjes in de vorm van een tijdschrift. Kinderen die klieren krijgen veel aandacht, liefde (en worst en snoep). Iedereen lijkt tevreden en er wordt uitbundig genoten. 



5. Het groot-hartouderschap

Je zou er als een Boeddhist in het Zwin naar moeten streven: ouder zijn met een groot hart. Dat je je kunt verplaatsen in een klein kind voor wie het Zwin een groot en onbekend speelparadijs is, met een fantastische dynamiek. Een kind voor wie de dag lang is, het water koud, het zand warm en de schelpen soms inderdaad scherp aan natte voetjes met  geweekte huid. Meer grootouders dan ouders beschikken over dat grote hart. Daarom stel ik vast dat wie dit alles in- en meevoelt geniet van  'groot-hart-grootouderschap'. Voor wie de samenstelling nog kan volgen. 



Ergo: het zijn vaak grootouders die empathisch, geduldig en tot in detail gevoelvol omgaan met kleintjes in het Zwin, en met hun grote hart alles doen om het hen naar de zin te maken, ook als dat betekent dat ze een urenlang gedrens moeten verdragen, of drie kwartier moeten golfje springen. Een miepend meisje wordt getroost, het jongetje dat zonder bandjes het Zwin in dreigt te lopen geduldig  uitgelegd waarom dat gevaarlijk is. Een driejarige die razend is krijgt aandacht, een tweejarige met tekort aan slaap krijgt schaduw. 

Groot-hartouders zijn zuiniger dan gemiddeld, kopen weinig ijsjes en hebben vaak verstandige boterhammen bij zich en flessen water. En: een klein handdoekje om de zandkorrels tussen de beentjes vandaan te poetsen. Hebben alleen grootouders een groot hart? Older and wister? Ik heb tot dusver tien uit de honderden jonge ouders kunnen benoemen tot groot-hartouders. Ik heb bewondering voor ze. Of plezier van kinderen groter is in nabijheid van zo'n groot hart? Nee, eigenlijk niet. Mogelijk wel dat van de ouders zelf. 



6. Doe-ouderschap

Doe-ouders lijken op speelouders, maar zijn vaak sportiever. Ze zeilen, surfen, vliegeren en pingpongen. Ze hebben altijd een voetbal of een vlieger bij zich, en beginnen totaal onervaren met moeilijke en dure vierlijnsvliegers of kites te vliegeren. 



Doe-ouders verwachten van hun kinderen dat het doe-kinderen zijn. Daarom bieden ze zeillessen aan, kopen ze bodyboards en zeekayaks, en overwegen ze de aanschaf van een kite-uitrusting. Je hoort ze niet commanderen, behalve als de doe-kinderen geen zin hebben om veel te doen. Of wanneer de doe-kinderen uitgekeken zijn op zeilen, surfen of blokarten. Remedie van doe-ouders tegen verveling: iets anders doen. Vervelen is een zonde. Aan het einde van de dag heeft iedereen plezier gehad. 

Op mij als godin komt het soms wat onrustig over. De hele dag holderdebolder, vooruit en sta niet stil, niets doen is lui. Soms joggen ze al om 8 uur, en pingpongen ze nog tegen tegen zessen. Maar het ziet er gezond uit. Veel boterhammen dat die doe-kinderen eten! 



7. Duits ouderschap

Daar kan ik als godin misschien maar beter mijn handen niet aan branden. Maar toch. Je begrijpt dat veel drankouders Duits zijn, aangezien overdag drinken nu eenmaal gewoonte is bij veel van onze buren. Ik zag een Duits gezelschap dat zich een fraaie dijk tegen de vloed had gebouwd, geheel en niet lelijk gedecoreerd met bierblikjes. Anders dan bij Nederlanders gaat Duits drankouderschap echter steevast gepaard met commando-ouderschap. Het woordje DU (jij) snerpt bij hoog tij (als mensen wat dichter bijeen zitten) in hoge en lage tonen over het strand als in een georchestreerde canon. Du, du, du, du. DU!!! Ze spreken hun kind aan. Jij moet dit doen, laten, zeggen, niet doen, niet zeggen, in het water en uit het water, afdrogen en komen eten en drinken, du, DU! Du! gevolgd door: solst, solst, SOLST! Wat opvalt is dat DU-solst-Duitsers zich nooit verplaatsen als zij hun kinderen anrufen, dus wanneer het kind wegloopt wordt het DU luider. Soms schalt het zelfs het hele Zwin over, wanneer een kind richting Belgie dreigt te vluchten.

Waarbij gelukkig opnieuw de waarschuwing voor de drogredenering geldt: erg veel commando-ouders zijn Duits, maar niet alle  Duitse ouders  zijn commando-ouders. Integendeel. Zelfs zijn er erg veel Duitse boekouders die je nauwelijks hoort. 

Omdat ik toch niets te doen had, heb ik op een dag geteld. Het aantal Nederlandse ouders, het aantal Duitse ouders, en alle commando's. 

Het vooroordeel - dat Duitsers meer dan Nederlanders commanderen- werd voor altijd weerlegd: een significant hoger deel Nederlandse ouders commandeert hun kroost en (vooral) elkaar.

En uw godin heeft meteen de reden van het vooroordeel achterhaald: het veel geringere aantal Duitse commando's LIJKT hoog door het volume. DU DU DU met veel decibellen en in een ludieke groepscanon maakt indruk, overstemt de Nederlandse luidruchtige commando's, en valt weg tegen de - uiteindelijk in de meerderheid zijnde - zwijgzame intellectuelen met vogelgidsen en teva-sandalen.



Conclusie van dit alles? 

Geen. 

Kinderen zijn niet erg in het voordeel bij de een of andere ouder, zij genieten gewoon van het Zwin. De ouders zelf lijken zich ook allen te vermaken, onafhankelijk van hun ouder-stijl. Zwijgzame boekouders zoeken stille plekjes op en storen zich niet aan luidruchtige commando-ouders. De laatsten storen zich absoluut niet aan elkaar, maar leggen mooie contacten. 

Dus eigenlijk is het onderwerp van deze blog een non-onderwerp. 

Mij helpt het om mijn gedachten te scherpen over het grote hart. Wat maakt mensen groot-hartmensen? Hierover later meer. 



Omdat de lezer het niet doet, geef ik mezelf maar meteen het compliment dat ik als godin nog weet hoe men zoal een samenstelling opschrijft. Groot-hartouderschap. Aan elkaar. Geen spaties, wel een streepje. Wie kan dat nog, een samenstelling foutloos opschrijven? 

Ja, ik snap het, ook dat antwoord is een non-onderwerp. Niemand die het belangrijk vindt dat het goed gebeurt... uw Zwingodin echter houdt van taal. 

Heerlijk, als Zwingodin in het Zwin, tijdens komkommertijd...

zondag 21 juli 2013

Heli in Zwin

Deze middag alle hulpdiensten voorbij zien komen. Reddingbrigade was net aan het oefenen toen iemand onwel werd. Behandeld door artsen uit tramsheli. 

donderdag 9 mei 2013

Gedicht: Zwingodin in het diepst van mijn gedachten

Vandaag heb ik de klei van de armreparatie gecontroleerd. Keihard. En koud. En een beetje vochtig. Maar stevig genoeg voor de komende maanden. Mitella kon eraf!
Vandaar dat ik mijn mobiel greep en het gedicht dat vorigjaar dat tijdens de mega-operatie ontstond (http://zwingodin.blogspot.nl/2012/05/zwingodin-in-t-diepst-van-mijn.html) afmaakte.



Als Zwingodin in 't diepst van mijn gedachten
zit ik op koude klei en in mijn binnenste dood fossiel.
En ik denk, ik blog en ik viel
over mijzelf en ook door vreemde krachten.

En in mijn oor met heldergouden machten
ruist aan mij op en valt terug: de zee
met haar roepende minnaars, als een Odyssee
van de Zwingodin, in 't diepst van mijn gedachten.

- En toch, zo eind'loos smacht ik soms om bloot
en zacht mijn droge lijf weer nat te zien,
huilend en bezweet, zonder klei en zonder roest

met glinsterende tranen en al 't gesnik van dien.
Nu weet ik dat de wereld mijn geluid niet hebben moest
maar als vrieskoude troost de dode troon aanbood.

vrijdag 3 mei 2013

Gedicht: Eeuwigheid

Vandaag is het gat in mijn arm gespalkt en gestopt. De klei steekt behoorijk wit af, waardoor geen andere conclusie mogelijk is dan: de tijd maakt alles bruin. Dat is natuurlijk mijn eigen schuld, mijn huidonderdelen zijn ooit geroest en het roestproces breidt zich maand na maand uit. De rijen witte schelpen, die jaren geleden waren bedoeld om schuimkoppen op zee te verbeelden, zijn nu beige. Ooit witte ledematen zijn donker geworden. Erg? Welnee. Maar als er dan een reparatie moet komen, dan zou je eigenlijk de kleikleur moeten gaan mengen. Met een ouderdomsgeeltje. Zoals de tandarts doet met vullingen van clienten op leeftijd.
Enfin. Mijn elleboog staat er stralend bij. Hangt er stralend bij. Want nog in mitella. Maar op mijn mobiel paste nog wel een gedichtje.


Eeuwigheid

Gaten in mijn huid
En gaten in het zand
Het licht gaf kleur
en nog meer.
Meer dan een eeuwigheid
en langer dan ik dacht
werd alles bruin.

maandag 29 april 2013

Statement op het strand

'Waarom als enig element een plastic dop in een verder natuurlijke creatie?'
De man kijkt op en improviseert: 'Het is een opvatting over de zee. Dat er geen plastic afval in mag. Vandaar ook de plastic flesjes als bakens op de hoeken.'
'Leuk. We houden van visie hier.'
'Wij ook. En we komen er altijd uit, na de creatie is er altijd visie...'




zondag 28 april 2013

Welkom Willem

Gisteren deed ik mijn jas uit
En toon mijn blote huid

Aan alles
in het land.
Overbodig, beschadigd en geliefd
En gelukkig
op het strand.





zondag 31 maart 2013

Drie gouden eieren zijn gevonden

Dat het sneeuwde gaf niet: voor 12 uur waren de gouden eieren gevonden. Wel bleek er eentje leeg. Iemand heeft dus de pannenkoekenbon en de eitjes eruit gehaald en het ei teruggelegd. Pannenkoekenbon kennelijk erg begeerlijk...















zaterdag 30 maart 2013

Waarom gouden eieren?

Nou kreeg ik tientallen mails met die vraag...
Maar wisten we dan niet meerdar Wiske 'snachts op het Zwinstrand een zandmannetje aantrof? En dat volgens professor Barabas er een zandfee in een zandkasteel in de duinen van Zeeuws-Vlaanderen woont, die regeert over de zandmannetjes? Volgens dezelfde legende leggen alle vogels in het Zwin een gouden ei, als het sterrenbeeld van de Boogschutter zijn pijl richt naar die van de Stier.



Ei glanst in donker ondersterrenhemel in Zwin

Niets zo leuk als zwerfkunst, wildplakken en... in het pikkedonker gouden eieren en kleine kunstwerkjes verstoppen...

Morgen tien uur: eieren in het Zwin

Zo zien ze eruit! Zoekt! Tussen Zwin en Zeemeeuw.





donderdag 28 maart 2013

woensdag 27 maart 2013

Het afgeplagde zwin loopt onder





Gouden eieren zoeken eerste paasdag


PERSBERICHT

Geachte redactie,

Hieronder volgt een persbericht van De Zwingodin.

Zwingodin heeft gouden eieren gelegd

Komende zondag 31 maart, eerste paasdag, kunnen bezoekersvan het strand nabij het Zwin (Retranchement) zoeken naar de gouden eieren vande Zwingodin. Er zijn drie gouden eieren (met spannende inhoud) te vinden.Daarnaast zijn er vele 'gewone paaseieren van chocolade' te vinden. Dezoektocht kan starten vanaf 10.00 uur, tussen Paviljoen De Zeemeeuw en hetwater van het Zwin.

Wie is de zwingodin?
De Zwingodin is een kunstzinnig internetproject, en tevens een levensgrootbeeld dat staat op een hoge sokkel aan het strand naast Paviljoen De Zeemeeuwin Retranchement. Het beeld bestaat uit Zwinfossielen, en communiceert permobiel via alle sociale media.

Zwingodin uit dekleren?
Om de huid van de Zwingodin te beschermen is zij afgelopen winter verpaktin isolerend zilverfolie. Ofschoon de bedoeling was de godin uit te kleden metPasen, zal dit wegens aanhoudend slecht weer worden uitgesteld tot het beginvan de meivakantie. Naar verwachting zal ze weer in volle glorie te bewonderenzijn op de dag van de kroning.

Zwingodin met Pasen
De gouden eieren zijn NIET ingegraven in het zand, maar gewoon 'verstopt'.Dit geldt ook voor de andere eieren. Mocht de godin merken dat sommige eierenniet zijn gevonden, dan zal ze aanwijzingen via Facebook en twitter gevenrichting vindplek. Niet gevonden eieren en eitjes worden begin van de avond,voor het donker valt, weggehaald van het strand.

Waarom een ei?
Dik ingepakt onder een isolerende laag, en dan een ei... heeft de godingebroed?
Niet letterlijk, wel figuurlijk. Een nieuw fossiel werk van dezelfde kunstenaaris in een ver gevorderd stadium, en zal deze zomer het licht zien. In het Zwinuiteraard. Tip: het werk heeft vleugels.

Hartelijke groet, Zwingodin

www.zwingodin.nl
http://zwingodin.blogspot.nl
http://www.facebook.com/zwingodin.uithetzwin
http://www.twitter.com/zwingodin

Bijgaand treft u een rechtenvrij portret aan van deZwingodin, geschikt voor publicatie in uw medium. Daarnaast de poster (ook voorpublicatie), en een tekst die in het gouden ei zit (niet voor publicatie, maarter informatie).



dinsdag 19 februari 2013

Graafmachines plaggen bovenlaagje af

Het is wat vrouwen een peeling noemen. Plaggen. Met groot materrieel in het mooiste stukje land dat je kunt verzinnen wordt de bovenste voedselrijke laag afgeplagd om zo te schorren en slikken te verjongen.

De bedoeling is verder dat de vogeleilanden voldoende water rond zich behouden bij eb en daarom moeten sommige waterplassen verdiept worden. Met een stuw zal dat waterpeil dan beheerd worden.

Na wat leeswerk moet ik toch al die mopperende wandelaars tegenspreken. Inderdaad geen gezicht, dat materieel, maar de effecten zullen wel een rijke natuur tot gevolg hebben.


De Belgen doen trouwens wel meer aan een beetje vlotte communicatie over dit alles. Belgische wandelaars zijn helemaal op de hoogte, Nederlanders weten nergens van...