donderdag 24 februari 2011

Hersteloperatie godin 1

Windstil, waterzon. Daar ging mijn sokkel... Richting atelier. Weest onbevreest, ik blog en twitter voort, via mijn eigen watergeesten.... Ik hoop dat ik zo snel mogelijk hersteld ben!




maandag 21 februari 2011

Zwinwandelaars in het Belgische Zwin

Steek ik mijn nek uit, dan zie ik doorlopend groepjes mensen die achter een gids aan drentelen. Kennelijk de moeite waard! En als godin beschik ik over een verrekijker en ik weet dus hoeveel verborgen schatten er in het Belgische deel zijn... Geen lamsoor nu, geen bloeiende zwinbloemen, geen brandende zon maar... Zwinvlakte. Schoonheid in de winter.




zaterdag 5 februari 2011

Piet Jansen: onderweg naar rijkdom





Helemaal geen mens te bekennen in het Zwin in de ochtend. Alleen... Piet Jansen. Piet Jansen zie je doorgaans aan de waterlijn met netten en touwen, of over de grens enthousiast in de weer met een groep wandelaars (hij is ook natuurgids). En heel af en toe zie je hem ook met een grote schotelzwaaier, een serieuze metaaldetector. Niet zozeer op zoek naar historische vondsten, maar eerder naar 'alles' dat de hedendaagse mens achterlaat in het Zwin. En dat zijn vooral ringen en munten. (en blikjeslipjes natuurlijk).

Piet vond eerder al de zoekgeraakte trouwring van Anno, afelopen zomer. Weliswaar na urenlang schotelzwaaien, maar hij vond het toch maar. Vandaag staat hij er in een vestje bij. Beetje koud, toch, met de storm die hier waait.
'Veel te koud. Ik dacht het wordt tien graden. Lekker zonder jas naar het strand.' Sja, als Zwingodin weet ik dat wel: met harde wind zeker vijf graden van de temperatuur aftrekken... zou Piet, Bressiaander, toch moeten weten.... Hij laat zijn vondsten zien. Brede lach.

Storm in het Zwin



Wind is net muziek. Ze zwelt aan, zorgt voor resonantie in de lucht, neemt af in kracht, en even later rollen de zware bassen weer over je heen. En tussendoor dan even die bijna angstwekkende stilte.
Vandaag in het Zwin een grandioos concert. Met fantastische beelden, in het concertgebouw moeten ze onverwijld over op de beamer. Stuivend zand, helmgras met de vleug richting noorden en heel af en toe een paar mensen. De armen wijd, wachtend op de windstoten en dan met kleine sprongetjes voorwaarts, een zandbui in de rug. Van zuid naar noord. Mama ik vlieg!

Het beste idee van vandaag: de weekend-winterbus langs de kust. Want zie maar eens per OV van Breskens terug te komen naar meer zuidelijke regionen van Zeeuws Vlaanderen waar je eigen auto staat... Dat teruglopen over het strand geen optie is heb ik hier zelf gezien. Of beter: niet gezien. Alle mensen liepen van zuid naar noord, om in de luwte van de dijk terug te lopen.



En wie Breskens haalde en terug wilde was veroordeeld tot de taxi...

donderdag 3 februari 2011

Tyvek als huid

Voor de hersteloperatie van de zwingodin EN voor mijn nieuwe beeld
Alledeske heb ik ontdekt: het materiaal tyvek.
Na een paar weken experimenteren met 1. Tyvek-stof (van de vliegeniersjassen, de lelijke tassen en de artquilts van textielkunstenaars) en 2. tyvek-papier (van de enveloppen) weet ik de oplossing. Tyvek verhitten en beschilderen. Of andersom. Wat een ontdekking.

Nou is Tyvek zelf niet zo'n ontdekking: het staat bekend als supersterk materiaal. Enveloppen scheuren niet als ze van tyvek zijn, de jassen en tassen zijn lekker sterk. Maar dat je er een beeld van kan maken, dat is nou weer niet zo bekend:)Wat een schitterende effecten!

Het textiel-tyvek heb ik afgekeurd wegens puntjes en rasterpatroon: net even te industrieel. Het tyvek-papier van de enveloppen werkte veel beter. Enveloppen stukknippen dus maar. Maar na een paar enveloppen leek me dat te duur en niet nodig. Google bracht de oplossing, want stuurde me in de browser naar het grote bedrijf Oce, alwaar ik tussen alle ingewikkelde papiersoorten een rol tyvek-papier van mijn gading dacht te vinden.

Wat volgde was leuk.
Eerst alleraardigste mailtjes van Irma, die een klantnummer gaat maken en me uitlegde dat tyvek toch nog wel structuur had en of ik niet beter polyester kon nemen als ik in de print geen structuur wilde zien. Maar toen ze begreep wat ik wilde snapte ze dat ik echt de rol tyvek moest hebben, en bestelde ze mijn rol, met de complimenten voor al mijn beelden.
Vervolgens werd ik door een alleraardigste Oce-mevrouw gebeld die een printer wilde verkopen. Huh, printer, ik heb een laserprinter en die is al jaren trouw, dus... maar dat kwam door de bestelling van de rol tyvek, lekker breed, dat vraagt om een brede, dure, geavanceerde printer... en zo te zien had ik die nog niet bij Oce gekocht... Ik legde de verkoopmevrouw uit dat ik de hoogwaardige papiersoort onder de heatgun leg en bovendien in de meest bonte kleuren verf zet, en niet in de printer stop, waarna ze me succes wenste...
Irma stuurt nu de Tyvek op.
Overigens heeft de Oce-mevrouw me WEL aan het denken gezet. Ik kan natuurlijk ook wel geprint tyvek gebruiken. En dan beschilderen. Ergo: ik kan afval-tyvek hergebruiken. De vraag is nu welke maatschappelijk verantwoord ondernemende tyvekgebruiker wil zijn afval afstaan aan een kunstenaar??

Enfin, eerst maar eens foto's nemen van alle proefjes.