donderdag 9 mei 2013

Gedicht: Zwingodin in het diepst van mijn gedachten

Vandaag heb ik de klei van de armreparatie gecontroleerd. Keihard. En koud. En een beetje vochtig. Maar stevig genoeg voor de komende maanden. Mitella kon eraf!
Vandaar dat ik mijn mobiel greep en het gedicht dat vorigjaar dat tijdens de mega-operatie ontstond (http://zwingodin.blogspot.nl/2012/05/zwingodin-in-t-diepst-van-mijn.html) afmaakte.



Als Zwingodin in 't diepst van mijn gedachten
zit ik op koude klei en in mijn binnenste dood fossiel.
En ik denk, ik blog en ik viel
over mijzelf en ook door vreemde krachten.

En in mijn oor met heldergouden machten
ruist aan mij op en valt terug: de zee
met haar roepende minnaars, als een Odyssee
van de Zwingodin, in 't diepst van mijn gedachten.

- En toch, zo eind'loos smacht ik soms om bloot
en zacht mijn droge lijf weer nat te zien,
huilend en bezweet, zonder klei en zonder roest

met glinsterende tranen en al 't gesnik van dien.
Nu weet ik dat de wereld mijn geluid niet hebben moest
maar als vrieskoude troost de dode troon aanbood.

vrijdag 3 mei 2013

Gedicht: Eeuwigheid

Vandaag is het gat in mijn arm gespalkt en gestopt. De klei steekt behoorijk wit af, waardoor geen andere conclusie mogelijk is dan: de tijd maakt alles bruin. Dat is natuurlijk mijn eigen schuld, mijn huidonderdelen zijn ooit geroest en het roestproces breidt zich maand na maand uit. De rijen witte schelpen, die jaren geleden waren bedoeld om schuimkoppen op zee te verbeelden, zijn nu beige. Ooit witte ledematen zijn donker geworden. Erg? Welnee. Maar als er dan een reparatie moet komen, dan zou je eigenlijk de kleikleur moeten gaan mengen. Met een ouderdomsgeeltje. Zoals de tandarts doet met vullingen van clienten op leeftijd.
Enfin. Mijn elleboog staat er stralend bij. Hangt er stralend bij. Want nog in mitella. Maar op mijn mobiel paste nog wel een gedichtje.


Eeuwigheid

Gaten in mijn huid
En gaten in het zand
Het licht gaf kleur
en nog meer.
Meer dan een eeuwigheid
en langer dan ik dacht
werd alles bruin.