donderdag 12 april 2012

nieuw oor



Altijd lastig gevonden: oren boetseren...

Operaties verlopen traag maar voorspoedig

Werkelijk waar, het is meer werk om mijn kwetsuren te herstellen dan om mij ' nieuw' te maken. Ergo: mijn geboorte kostte minder werkuren dan de behandeling van al mijn botbreuken en verbrijzelde onderdelen. Maar daarin verschil ik als godin dus niet zo erg met gewone mensen... Sterker nog, het feit dat ik uberhaupt te genezen ben zegt wel iets over mijn goddelijke hoedanigheid. Elk stoffelijk mens had het loodje gelegd. Een fractie van de diagnose: Een verbrijzelde, totaal weggeslagen bil, een hap uit mijn bovenbeen, mijn rechterarm op drie plaatsen gebroken en mijn linkerarm op 1 plek gebroken. Twee geamputeerde vingers, een deuk in mijn rug, een verbrijzeld oor, en last but not least ben ik onthoofd. En reken maar: ik ga het overleven. Na een geslaagd oorherstel, een gelukte biltransplantatie, een heupverlenging en een nieuwe sokkel kan de rest geen probleem meer zijn. Maar lastig was het wel. Bijna driehonderd euro aan materialen - epoxy, glasmatten, stalen staven, als godin heb je wat nodig... en avond na avond lig ik op de operatietafel. En dat allemaal omdat ik twintig meter verderop moest komen te staan van de gemeente.

Enfin, de vraag is natuurlijk wel hoe ik eruit kom te zien na al deze operaties. Bij de vorige wederopstandig had ik een extra vetrol opgelopen. En dat mag best voor een dame van allure, je kunt niet eeuwig een ranke spriet blijven. Maar ditmaal ontkom ik er toch niet aan dat de dijen wat uitdijen. Daar waar iedereen zo'n hekel heeft aan vet: net onder de bil. Het is de enige manier om mijn bil stevig op de sokkel te krijgen. Links en rechts een paar centimeter epoxyvet..
Het moet maar, deze menselijke omissie...

En verdorie, nu wil ik beelden uploaden met de ipad in safari - is er geen uploadoptie op de ipad. Beelden volgen in de volgende blog.