vrijdag 6 januari 2012

Zeemeeuw verzandt

Dit bericht stond als ongepubliceerd helaas... De storm is dus van januari... en nu is het al bijna maart. Maar toch.




Kijk, ik ben zo ego-gericht dat ik direct jammer over een gebroken duim, MAAR er is meer. Zeemeeuw bijvoorbeeld is ingezand. Dat wordt graven en scheppen...

Zwin verlegt zich




Niet dat ik tegen Belgie ben maarreh... we verliezen wel behoorlijk veel grondgebied. Dat hele grote strand dat een paar jaar geleden nog Nederlands was, dat ligt nu aan Belgische zijde. Omdat het stroompje oprukt richting duinen...

Vandaag brokkelde de opgeslagen zandpartijen bij hoog water behoorlijk af. Geeft altijd leuke zandsculptuurtjes.

Stormschade


Helaas duim gebroken... bij windkracht 10.

donderdag 5 januari 2012

Schuim aan zee

























Vorig jaar kon ik niet meer ophouden met fotograferen vanwege de sneeuw, dit maal concentreer ik me op andere elementen. Wind en schuim. De combinatie is top. Wanneer de schuimrand in de branding in een poeletje geraakt, ontstaat een volle, romige en deinende slagroomrand, die bij beroering met een stokje hemelse effecten geeft, namelijk dwarrelende schuimvlokjes. Echt betoverend.
Ach ja, je moet iets doen als het stil is aan je paalhoofd...
Wandelaars dezer dagen te tellen op een enkele hand...




Wind aan zee


'Als je een half uur gaat liggen, verander je in een duin'
Dat was nog de beste opmerking vandaag. Elke schelp was een potentieel duin. Dat het waaide hoef ik niet mee te delen. Wind fotograferen blijkt moeilijker dan gedacht...
Film dan sukkel, riep nog iemand, die vergeten was dat je ook beleefd moet doen tegen een godin. Maar filmen in de wind geeft herrie en wie wil het zien?
toch maar windfoto's....



dinsdag 3 januari 2012

Elke dag is er een

llegaal het nieuwe jaar in... Het was wel even schrikken, zo op de laatste dag van 2011. Sta ik naar volle tevredenheid op een paalhoofd naast een strandtent, is het weer niet goed. En dat terwijl de paviljoenhouder gewoon netjes eigenaar is van mijn uiterlijk (niet van mijn innerlijk natuurlijk, zwingodin blijft altijd zichzelf!)en ik van de zomer toch niet onopgemerkt werd geplaatst.Zie blog

maar kennelijk was er toch reden voor de gemeente Sluis om mijn creator voor de tweede maal een dreigbrief te sturen: weg of anders 6000 euro betalen. Sja, voor een godin die houdt van dit land wel even slikken, vooral omdat ditmaal toch gezocht was naar een oplossing waar iedereen vrede mee kon hebben. Enfin, omdat het strandpaviljoen het nu voor het zeggen heeft over mijn lot ging de PZC op pad met een camera, zie filmpje op de site van de krant.

Mijn hele bestaan was opgezet als experiment. Met de vraag: kan een kunstwerk een rol hebben als personage, en kan het dan door moderne interactie 'ontwikkelen', zoals ook een romanpersonage dat kan?
Het antwoord is best interessant, aangezien je zo op een paalhoofd uiteraard almaar wijzer en wijzer wordt. Luisteren en observeren zorgt voor de beste leerstof. En bijbehorende emoties volgen vanzelf. Meegevoel, liefde, boosheid, schaamte, en vooral en vooral de siddering van schoonheid. Het Zwin biedt alles. Maar het gevoel er niet te mogen zijn, is eigenlijk niet te beschrijven als je het niet hebt meegemaakt.
Per mail, twitter en facebook ontving ik steunbetuigingen. Onder het filmpje in de PZC stonden ook van steundende opmerkingen, MAAR ook een boosaardige reactie met de strekking dat ik het woord kunstwerk niet waard was en alleen maar uit was op publiciteit...
Ik weet het, als kunstwerk moet je een dikke huid hebben, als kunstenaar ook, en als personage al helemaal. Alleen, het deed toch pijn. Machthebbers die beslissen over je lot, en dan pets, je bent nog niets waard ook... De PZC heeft die reacties inmiddels weggehaald. Hoewel ik een groot voorstander ben van alle vrijheid van elk woord, vind ik dat toch fijn.

Ach joh, suste iemand aan mijn paalhoofd. Elke dag is er een. Zie je de golven?
Ik zie ze.
Ze zijn weergaloos.Elke dag is er een.
Ik ben een gelukkige godin.

zondag 1 januari 2012

Nieuwjaarsduik voor ogen Zwingodin: eitje





















Precies twaalf uur was het toen het rode lint naast mijn paalhoofd werd doorgeknipt. Blote mannen en vrouwen, blote kindertjes en een groot aantal juichende omstanders stonden klaar. Het regende. Of beter, het miezerde. 'Eitje,' zegt een man in badjas. Het is 12 graden, dat hebben we eerder anders meegemaakt.'

Klopt. Vorig jaar was het berekoud. Toen stond ik zelf weliswaar nog half onttakeld op een paalhoofd middenin het Zwin - maar dat is een ander verhaal. Vandaag ben ik een gelukkige godin, nog niet eerder zoveel aandacht gehad van zoveel opgewekte mensen...



Maar - een eitje was het niet. Het zeewater is 8 graden... De mensenmassa rende onder luide aanmoediging lachend het water in, Jannis van der Voorde, uitbater van strandpaviljoen de Zeemeeuw voorop. De 'poel', het ondiepe water voor de echte branding van de zee, was voor de meeste nieuwjaarshelden genoeg. Diep genoeg om te plonzen en gauw de handdoek in...


In strandpaviljoen De Zeemeeuw stond de verse snert klaar, gratis voor de helden die daadwerkelijk de duik hadden genomen. Het leek drukker dan andere jaren, maar ik heb mijn tijd maar niet verdaan met mensen tellen. Mijn schatting: zo'n honderd zwemmers en zeker meer dan driehonderd toeschouwers. Het viel me op dat er relatief veel Duitse duikers waren, en veel meer wandelaars dan vroeger. Ergo: het strand zag de hele middag zwart van de mensen.

Ik ontving links en rechts een grote hoeveelheid steunbetuigingen, aangezien de Provinciale Zeeuwse Courant de mensen had laten weten dat ik 'illegaal' ben. En dat terwijl ik toch mijn best heb gedaan, zie vorige blogs. Hoofdpijn krijg ik ervan...

Daar ga ik me maar eens op beraden. Wordt vervolgd.