Geel, rood, oranje, felblauw, de wielrennerij is vanuit kleuresthetiem de mooiste sport die er is. Ik begrijp bijna dat de Giro het van de schoonheid van het Zwin won afgelopen week. Maar inmiddels wijs ik op een nieuw en verwant verschijnsel: wielrenners in het Zwin. Het is hier zo heerlijk op het strand (na dagen van extreme kou eindelijk minder wind) dat de Vlaamse wielermannen hun glanzende ros aan de duintrappen koppelen en in strak gelid over het plankier wandelen. Even richting vloedlijn en weer terug. Felle kleuren tegen de schorren en de slikken.
Hoe anders was het gisteren. Gisteren waren er uren achtereen slechts twee oudere jongens in het Zwin (kitesurfend in de kou in de veilige zwinmonding) en twee jongere jongens (jaar of tien, bezig met de samenstelling van wat zij noemden een 'kwallenarena'. De wind is noord, vandaar de bergen met glazige drilhoopjes.
De jongens grepen ze gewoon met hun handen, alsof die akelige beesten niet stralen, en een van hen hield twee kwallen tegen elkaar: 'Kijk vrijende kwallen'. Het beeld was bijna obsceen, drillend kwallenvlees van twee dode kwallen waarvan de vellen in elkaar vloeiden alvorens zij belandden op het kerkhof van kwallen.
Na het spelen dekten de jongens met eerbied de kwallenarena toe met zand. 'Anders schrikken de kleuters.'
Ik ben verslaggeefster en journalist. Mijn standplaats is het Zwin, op de grens tussen Nederland en Belgie. Ik ben een vrouw met een brede belangstelling: voor mensen, de zee en het land. Voor schoonheid, literatuur en beeldende kunst. Mijn karakter zal gaandeweg duidelijk worden en uiteraard: zich ontwikkelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten