Onthulling 1: Gedicht

Niet dat het strand vol badpakken lag... Het is zo'n zomerdag waarop je een trui aandoet, de wind voor lief neemt en bij hoog water toch gaat zwemmen omdat je snel warme chocomelk in de strandtent kunt drinken. Het strand voor Paviljoen de Zeemeeuw kreeg ook nog wat groot onderhoud met groot materieel - en temidden van deze prozaische omgeving wordt het vloed, breekt de lucht boven Knokke open en krijgen allerlei mensen een bedankje. Een samenvatting van mijn opwindende leven passeert de revue. Het tijdstip waarop mijn natte donkere pak uitmag nadert - en dichter Andre van der Veeke krijgt het woord.
Met een gedicht dat de Opstanding van de Zwingodin heet. En wat een mooi compliment: al staande opgestaan.

Hij leest het voor:

Opstanding van de Zwingodin
godin van de getijden
weet dat de zee niet slijt
Het zilte knarsetanden
van het zand ten spijt

Zou zij dan zelf als godin
genoegen nemen met minder
dan een plek in het Zwin
Ze denkt er niet over

Een Zwingodin hoort bij het Zwin
zoals zout bij het water van de zee
Ze houdt van wind, van eb en vloed
wie heeft daar nu moeite mee?

Als ze straks naar de hemel wijst
- genezen en in haar tweede leven -
moeten we haar dit nageven:
Ze is al staande opgestaan