Stille website

Toeval bestaat niet zegt elke willekeurige voorbijganger als blijkt dat hij toevallig een kennis van een kennis van mijn kennis kent.  Tuurlijk bestaat toeval wel..., en een kennis van een kennis van een kennis kennen is statistisch heel gewoon.

Anyway. Leuk toevalligheidje had ik vanochtend, toen ik twitterde dat ik per mail gewezen werd op Brainsley (zijne stille internetplek), maar niet wist wat dit was. Het is een website die veelbelovend oogt, diepgang lijkt te bieden kortom pretentie uitstraalt - en belooft 'stil' te zijn. Aangezien ik net lekker uitbundig had zitten tikken over stilte leek dat mijn place to be.
the first quiet place on the internet.

Ik schreef mij in - altijd gevaarlijk, maar dit leek op iets intelligents;  ik verwacht geen mails over koffiezetapparaten in de toekomst. Maar er gebeurde niets. Dat is wel erg quiet.

Mmm, volgende week is week van de mediawijsheid, ik acht mijzelf erg mediawijs, maar ik had toch nu maar mooi helemaal niet gegoogled, me gewoon plompverloren ingeschreven, en dat allemaal op basis van een plaatje vol ouderwets vertrouwenwekkende boeken-met-uitstraling-van-de-Bezige-Bij. Maar twitter via DM en google brachten het antwoord, dat ik best zelf had kunnen vinden met iets meer inzet. Het is een start-up van Ernst Jan Pfauth en gaat over een nieuwe manier van nieuws en journalistiek aanbieden.  Over een half jaar. Eerst nog even quiet. Wij wachten af.

Verder... is dit behoorlijk toevallig... Toevallig?
Ja, want volgende week is Ernst Jan Pfauth in het Zeeuwse om een masterclass bloggen te verzorgen voor mensen die stukjes inleverden bij de Zeeuwse bieb. Ik leverde hiervoor Stilte in. Zonder ook maar iets te weten van deze stille website. Grappig toeval. Haha, geen groter verschil denkbaar in de woorden 'stilte' in dit verband, dus net zo (min) toevallig als het kennen van een kennis van een kennis.

Volgende week ga ik die workshop volgen want ik ben benieuwd hoe hij dat aanpakt. Ik zal nauwgezet verslag doen op deze blog. Immers, mijn missie is: blogt allen.
Ik wilde eerder ook al de workshop volgen omdat ik het knap vind dat hij zo kort en bondig kan zijn - maar nu er kennelijk ideeën zijn over de toekomst van de (regionale?, culturele?)journalistiek ben ik erg benieuwd.
Waarvan akte later!

Ik krijg als blogger twee kaartjes. Ik gooide mijn andere kaartje al op op de social media en riep om gezelschap. Maar ik kreeg vrolijk terug dat kaartjes zonder mijn gezelschap ook gratis zijn. Dus roep ik nu: komt allen!! Reserveren kan hier.
Ojee, bij de aankondiging staat dat Brainsley uit de koker komt van EJP. Ik had net als eerder gewoon veel te haastig gelezen...

Reacties op stilte

Ik kreeg een hoop mailtjes over Stilte (twee blogs hieronder). Vreemd, geen reactie op FB, een paar op twitter, en een volle mailbak. Wanneer ik foto's van een leeg Zwin plaats krijg ik vrijwel geen mail, en meestal een hoop gezellige dialoogjes op FB. Wat betekent dit? Niet dat er geen lezers zijn, wel dat reageren op een 'longread' (woord pas geleerd van NRC die gelukkig dit verschijnsel weet te behouden voor de toekomst) kennelijk privacy-gevoeliger is dan reageren op beeld.
Op mijn vraag of ik de reacties kon publiceren klonk het 'liever niet'.
Maakt niet uit. De strekking was okay.
Rest mijn vraag. Waarom zijn gedachtes privacygevoeliger dan beelden?

Gedicht: Stom

Dit gedicht draag ik graag voor. Het wordt met name gewaardeerd door ouderen - helaas.

Stom

Je bent zo klein en zo lief

en zo raar en zo dom.

Je bent een jochie van 

dertig

en je ziet alles groot.

Je ziet me staan en je denkt

die is stom.

Engelen en lijken

Hoe bizar kan het zijn. Enerzijds bezig met drie nieuwe beelden: de engelen uit het Zwin. Anderzijds bezig met de co-creatie van Zeeuwse Jongens, waarbij ik bijdrages ontvang van kinderen tussen de 10 en 13 jaar.

Wat die laatste groep bezighoudt moge duidelijk zijn: huisdieren, lijken en zombies. In die volgorde gelukkig, het hondje staat met stip op 1. Dus ik verdeel mijn tijd ruimhartig over gevederde vleugels, de huiden van de sculpturen met fossielen en roest en metalen, piepende hondjes in de branding, verkoolde lijken in de veerhaven en sja - hoe ik de zombies in het verhaal fiets weet ik nog niet, maar ik ga mijn best doen...

Stilte

In Vlaanderen hebben ze iets bijzonders: Portaal van deStilte. Punt be. Dat het zo bijzonder is heb ik geleerd van een Belg, die op de grens met ons land groot geluk vindt. Namelijk: in het Zwin. Waarom? Dat laat zich raden. Vanzelfsprekend vanwege de stilte. Hij besteedde een half uur aan een exposé over stilte in het stiltegebied van Dender-mark (nabij Brussel), en hij meende iets van 'dat gevoel' in het Zwin te beleven. Lees Seneca, adviseerde hij. Lof der stilte. Waarom je vandaag de dag gelukkig kunt worden van stilte.

Nou ben ik zelf zonder het Vlaamse portaal al extreem gelukkig in het Zwin. Ik sta de hele dag in contact met de wereld, via Facebook en twitter en blogspot. En ik kan je zeggen:  wanneer je een beetje lawaai maakt op de sociale media, dan ben je behoorlijk druk - midden in de stilte.

Dus... Stilte? Lawaai! Lawaai? Stilte!

Dank u meneer de Vlaming, u ontsloot mijn oren, mijn ogen en mijn blikrichting. Ik heb mijn one-liner, na twee jaar mailen en bellen,  bloggen en twitteren. Na tijdbalkgevechten op Facebook, borden op Pinterest, tweets bij min tien en blogs bij windkracht negen, en zelfs flessenpost werpen in de golven. Na eindeloos koeterwalen over experimenten met social media en virtuele personages, na lange lofredes op de schoonheid van het Zwin, de geur van het strand en de magie van de zee weet ik wat me bezighield. Schoonheid, geur en magie? Het is een combinatie die een mens, indien gevoelig, bij de strot grijpt en nooit meer loslaat. Maar ging het daar om? Mijn one-liner is geboren. Ik besta in stilte.
 

Oubollig is Seneca - nieuw zijn de media

Ik geef toe dat het klef klinkt, maar het is gewoon een citaat van Seneca: ik ben blij in stilte. De zwingodin gaat schrijven. Lof der Stilte. Jatten mag na vijftig jaar. Zeker als je iets toevoegt. Want uiteraard: oubollig is Seneca - maar nieuw zijn de media.

Ik zal het even uitleggen voor u denkt: de Zwingodin raaskalt. U kunt ook even lezen in de bijdrages van de Vlaamse intellectuelen die zich hard maken voor stiltecultuur. Zij zien stilte als motor voor het leven, het leren, en als voorwaarde voor verdieping... kortom als leefkwaliteit. Als een mens zonder veel ongewenste geluiden existeert, is ontwikkeling nabij. En welzijn en geluk. Zeggen de meeste denkers. Na een tijdje heb je de gewone stilte (geluidloosheid) dan niet eens meer nodig.

Alles goed en wel, zei ik tegen de Vlaming, in Nederland heb je ook best een enkele Drenth die zo denkt, maar.... de gemiddelde Hollandse denker wil toch wel graag het glas heffen met een mededenker. En dat doen ze doorgaans toch echt midden in de herrie.
Ja, dat snapte mijn Vlaming ook wel. Geus en Duvel enzo. Geleerde prietpraat in de kroeg. Dat zag hij ook niet zo zitten in Waterlandkerkje. Niet voor niets, grijnsde hij, is dat Vlaamse stiltegebied zo dichtbij Brussel. Kwartiertje. De wind staat meestal precies goed om Brussel niet te horen (of te ruiken, maar dat is weer een ander verhaal) - en als je zin hebt dan dompel je je lekker onder in de kolkende metropool, waar je kunt kiezen uit honderden eetadressen en nog meer biersoorten.
Ah... dat mist Nederland dus. Stilte ten (zuid)westen van de Randstad. Helaas: daar is de vaargeul.

Toch ligt in mijn blikveld en aan mijn voeten de enige plek in Nederland waar sporen en snelwegen ontbreken, en geluiden uit de lucht of van zee komen. De enige plek in Nederland waar je de snelwegzoem ECHT niet hoort.
Niet dat het aantal decibellen hier nu constant laag is trouwens. Integendeel zelfs. Soms moet ik mijn oren dicht houden bij hoog water of harde wind. Beukende golven, krijsende meeuwen en ruisend helmgras - ik verzeker u dat laatste al veel luider klinkt dan een verre snelwegzoem. Stilte? Het stilte-verhaal gaat niet over ontbrekend geluid natuurlijk; het gaat over ontbrekend ongewenst geluid.
 

Mobiel democratiseert stilte

Het is een gotspe dat Zeeland krimp problematiseert. Creatiever zou zijn om het kapitaal met goud te omlijsten en de regio tot stilteparadijs uit te roepen, een leuke Stilte-app te bouwen voor de iPad en te investeren in state of the art breedbandverbindingen. Want zeg nu zelf: geografisch het meest geïsoleerde gebied met de minste voorzieningen van het land zijn is gewoon pech, maar om virtueel hetzelfde te presteren is behoorlijk sukkelig. Juist media kunnen van nood een deugd maken.

Weet u, ik ben de hele dag aan het kijken en denken, en in dit jaargetijde is er vrijwel niemand aan het strand - behalve dan af en toe een Vlaamse intellectueel, een groenlinkse wandelaar (ook vaak intellectueel) of een tobbende dichter (ook al meer gewend om te denken dan om te praten...). Ze houden heel af en toe wel van een praatje, maar mijn contacten zijn schaars... Ik MOET dus wel via mijn devices in verbinding staan met de rest van de wereld.
Tal van wetenschappers toonden aan dat zonder verbinding met anderen het grote wegkwijnen nabij is. Niemand houdt een contactloos bestaan vol. Ook de Zwingodin niet, ook een personage niet. Daarom ben ik vergroeid met mijn mobiel.

Maar.
Kent u het vooroordeel tegen mensen die chronisch vergroeid zijn met een mobiel? Urban idiots. Contacten met de 'echte' buitenwereld zijn verloren, hun vingers verkleefd aan Echofon, bladerend door de events op Facebook, eeuwig whats-append of pingend. 

Stilte maakt ook een mobiel anders. Of misschien juist andersom: de mobiel maakt stilte anders. Namelijk: de mobiel maakt stilte toegankelijk voor niet-boeddhisten, niet-priesters, niet-zonderlingen, niet-natuurvorsers, niet-kluizenaars. Het apparaat der apparaten democratiseert stiltebeleving.

Ik heb twee jaar gezocht. Naar antwoord op de vraag wat social media en intensieve online interactie met een virtueel personage doen. Ontwikkeling? Flat character, round character? Het antwoord leek ontnuchterend: ze doen niet meer met een personage in de stilte dan met een mens in de drukte. Maar de ontdekking die personage en mens maakten is groots. Lof der Stilte.

Waarvan acte in komende blogs en tweets!

Hashtag-gedicht: #goudenoor

Mijn eigen gedichten groeien gestaag. Gewone teksten vloeien als water uit mijn mobiel, maar gedichten gaan niet sneller dan eentje per maand. Wat betekent dat ik er toch al een aantal heb gespraard.

Dit gedicht was veruit het populairste, bij mensen die de Zwingodin belden en poëzie te horen kregen... 

Want dat was namelijk het geval: wie de Zwingodin belde op het 0900-nummer, kreeg poëzie te horen. Steeds een ander gedicht, want ik zorgde er natuurlijk wel voor dat ik kon afwisselen. Bellers konden ook nog inspreken.  Dankjewel Zwingodin, deze goddelijke woorden maakten mijn dag weer goed. Echt waar!

Grappig is wel iedereen schijnt te begrijpen wat voor functie die hashtag heeft. 

#eigentijds. 

Is nog eens wat anders dan onopgemerkt citeren uit oude en dode dichters... Enfin, ik heb al een hoop gedichten op deze manier 'getest'. Als ik nog eens debuteer als dichter is er in elk geval een panel aan vooraf gegaan....

#goudenoor

#poem is korter dan #gedicht

En #geroest

past beter dan #benaanhetroesten.

Toch roest ik  elke dag

Met mijn #goudenlach

En #goudenoor.

Beter, want korter 

is #oor.

Weten jullie dan 

dat mijn #goudenoor

miljarden en miljoenen

roestend hoort?

Dat is mijn #goudenoor.

Weten jullie dan

dat mijn #hardehuid

de huiver van de wind

verstaat als #gedicht?

Weten jullie dan

dat mijn #hardehart

bonkt en buldert en 

radeloos de stilte tikt

op mijn #hardehuid?

Weten jullie dan niet

dat #roest

gaten slaat 

in verdomme,

het #hardehart,

de #hardehuid?

Weten jullie dan niet

dat gaten van #roest

woorden wilden weren

van elk #gedicht?

Luister dan, #sukkel!

Bulder je #oren van je #kop

en beuk op die #hardehuid.

Na jaren van vergeten gaten,

en verroeste woorden

in verdronken #zinnen

bleef het #goudenoor

het bonken en bulderen

en het tikken van de stilte horen.

Beter, want korter

is #oor.

#poem is korter dan #gedicht.

Poëzie op Facebook: ploem ploem

Als ik roep 'Jongens waren we!', dan antwoordt niemand meer 'Maar leuke jongens'.
Als ik zeg dat groente niet lekker eet voor een man, krijg ik geen grijns meer. Dat heet ontlezing, of slecht onderwijs, of verouderde canon, het maakt niet uit. En ach, ik heb ook anders dan veel mensen lekker de tijd en de ruimte (en de stilte) voor oude literatuur...

Maar groot was mijn verrassing toen ik op Facebook een foto van een aangespoeld bierflesje postte. Zwingodin groet 's morgens de dingen, typte ik er bij. Voorbereid op het feit dat mijn twittercontacten en facebookcontacten voorbij gaan aan mijn verwijzing naar de grote dichter uit het interbellum Paul van Ostayen, met zijn klankdichten en zijn mooie gedicht Marc groet 's morgens de dingen.

Tot mijn grote plezier trof ik binnen een paar minuten dit gedicht vervolgens op mijn tijdlijn aan, geschreven door Marjan Lammens-de Caluwé.

• Zwingodin groet 's morgens de dingen

  Dag vrouwke met lens op het strand met de fles
  ploem ploem
  dag fles naast de schelp
  dag schuim op het strand
  dag visserke-vis met gouden mond
  dag visserke-vis met de ‘clack’
  fles en schelp
  van het visserke-vis
  goeiendag
  Daa-ag fles
  dag lieve fles
  dag mooie schelpenlijn mijn
  

Flessenpost in Australie

Mijn fles is in Australië. Zei de mail met subject: bottle zwingodin in Sydney. Wow! Vanuit het Zwin gedreven, de wereldzeeën over een aangekomen nabij Sidney. Ik was al bijna een persbericht aan het tikken. Want zeg nu zelf, dit is een wereldwonder.De inhoud van de fles in Australië! Twee maanden nadat ik de flessen te water liet (drie van de zes, ik heb er nog drie over die wachten op winterstorm), zorgvuldig het papier 'oud' maakte in weerwil van de digitale mode, blijkt het woord-op-papier te overleven!. 

De werkelijkheid is iets minder spectaculair, maar toch een beetje leuk. De fles is aangespoeld nabij Knokke, opgepikt door een Australiër (emigrant, van oorsprong een Zeeuw) Die hem als kostbaar souvenir koesterde en meenam naar Sidney, met het idee het lot een handje te helpen en de fles in Australië weer te water te laten - in de hoop daarmee de Zwingodin een plezier te doen.

Ik kreeg bijgaande foto's, en het volgende (emigranten beheersen het Nederlands op een grappige Engelstalige wijze...) bericht:

Het tide was uitgaand on 9.45 am. Ik ging naar de life saving club om te vragen wat een geschikte plaats zou zijn, waar wind en golven het ding naar Botswana zouden brengen. Een dame, fles in de linkerhand houdende, commandeerde haar gemaal om het zover mogelijk in de oceaan te gooien. Gehoorzamend ging hij naar de verste hoek waar de golven het kleinste leken maar kwam meer terug met de mededeling dat er te veel rotsen waren en dat de fles de reis niet zou overleven.

Plan B gaat om foto 2. Er lagen canoes op het strand. Een oude man pikte er een op. Hij was zo te zien loodgieter. Ik brulde'Hello mister pluber, are you going to Tasmania by any chance."Glimlachend zei hij: 'No, and I don't cater for any passengers either.'  Vanwege die originele glimlach vatte ik de moed op om hem te vragen om de fles een beetje verder in de zee te brengen en het daar met man en macht in de oceaan te slingeren. Ship onder zijn rechter arm, fles onder de linker stapte de grijsaard het water in, zie tweede foto. Ik nam photos maar before you could say 'alsjemenow' was hij zo ver weg dat ik hem niet meer op de camera kon vinden. 

Einde mail.

Zou ik dan een zustergodin in Tasmanie mogen creëren? Dat lijkt me formidabel. Het wachten is op nieuwe mail uit Australië.