Het genre 'Vrije Kustkunst'

Kutkustkunst
Lieve lezers, de titel is niet van mij, godinnen zijn niet zo grof in de mond. Een van mijn volgers wil weten wat ik vind van 'die kutkustkunst'. Waarmee hij bedoelt: 'het armeloos houten geval met hangende borsten' en 'de verwaaide hoop roest bij de Zeeuwmeeuw'. Beste meneer B, you ain't see nothing!!

Mijn antwoord is genuanceerd. Maar komt hierop neer: ik juich kustkunst ten zeerste toe. Vrije kustkunst wel te verstaan.

Ten eerste.

Vind ik uw woord 'kutkustkunst'een vondst, maar ik schrap graag het eerste deel. Toch wat beschaafder. Het genre kustkunst lijkt me adequaat omschreven en het woord een aanwinst. Graag voeg ik toe het woordje vrije. Bij deze is het genre 'Vrije Kustkunst geboren.




Het armeloze geval is ook mijn smaak niet, ik kijk er elke dag naar en ik zie haar (het is inderdaad een zij) wonderbaarlijke welvingen niet eens meer. Gelukkig maar, ze is inderdaad niet fraai. Bij mooi weer wordt ze gebruikt als handdoekrek.
Ik moet zeggen: ze vervult een functie. Als meetingpoint. Vaak hoor ik mensen afspreken: ga jij schelpen zoeken? Ik loop even door de geul, over een half uurtje bij de houten vrouw? De houten vrouw is deel geworden van het strand. Zoals de paalhoofden en de basaltkeien dat ook zijn. Eigenlijk vind ik het wel mooi dat iemand de vrijheid nam haar neer te zetten. Dat ze deel werd van de omgeving en ook nog functioneel is.














De hoop roest is een ander verhaal. Ik heb het met verbazing zien komen, en nog verbaasder was ik over de naam: Vervlogen Tijden. Beetje woordkunstenaar maakt er dan 'Vervlogen getijden' van. Maar enfin. Behalve dat opmerkelijke lepeltje ontwaarde ik ook nog een auto-uitlaat en ander schroot en kwam tot de conclusie dat het roest niet stoer gejut is. Wat blijkt te kloppen, zie de blog over Nieuwvliet. Dat doet af aan de poezie, zo aan de kust. Maar ach, iets over het vervliegen van de tijd straalt het schrootboompje wel uit.
Maar opnieuw: ook deze berg rommel vervult een functie. Want als je jaren getrouwd bent en voor de achthonderste keer tussen dezelfde paalhoofden loopt, dan is het toch leuk om te debatteren over kunst? Dat het kunst is, nou ja, als kunst bedoeld is, is geloof ik wel duidelijk. Vooral door de bordjes eromheen (gesponsord door... o.a. de Rabobank...). Dat betekent dat vrijwel alle wandelaars stoppen, het kuntswerk bekijken en een gesprek erover voeren.
Omdat mijn bloglezer zich opwond besloot ik de reacties te inventariseren.
Ik kwam tot de conclusie dat vrijwel niemand niets zegt over de schrootboom. Dat ongeveer de helft van de mensen rept van een rare berg rotzooi en de andere helft termen in de mond neemt als 'boeiend', 'interessant', of 'origineel'. Heb een enkele bewonderaar gehoord: 'Geweldig! Dit is werk van De Cadzandse kunstenaar Erik van Houten!' Daarentegen telde ik twee echt boze reacties: 'Schande! Dat hier sponsors voor zijn en dat de gemeente het goed vindt!' en: 'Dit is zo'n mooi gebied en nu wordt het verpest! Aan wie kunnen we onze brief richten?'



Dirk Hakze

Het deed me denken aan de dag dat Dirk Hakze zijn intrede maakte in het Zwin, de eervorige zomer. Ziehier het verslag.
Hakze is een projectkunstenaar, die beweert kleursynesthesie te hebben. Aldus maakte hij in een ontzanglijk grote cirkel van al even ontzaglijk grote schilderijen een heleboel kleurig werk op de tonen van Vivaldi. Dag in dag uit stond Hakze te schilderen in het Zwin, onder veel belangstelling van badgasten, die allemaal ook naar Vivaldi mochten luisteren om te horen of zij ook de oranje golven hoorden die Hakze schilderde.

Ik vond het wel apart, en had vooral plezier in ieders mening. Dat kunst moet ontregelen is een oude opvatting, en Hakze ontregelde wel. Ergo: hij hield de gemoederen aardig bezig. Want wat was het geval? Hakze kreeg een bom geld van... o.a. de provincie. En dat was tegen het zere been van de mensen achter de duinen. Het arme kleine zwinmuseumpje was op dat moment op sterven na dood en smachtte naar een klein geldje. En de mensen wisten nog wel een paar Zeeuwsvlaamse projecten waar provinciaal geld echt beter voor had kunnen gebruikt. En dan staat die charlatan daar met een caravan op het strand! Natuurliefhebbers die kampeerden op de campings klaagden dat de vogels last hadden van de kleuren, dat Hakze de natuur verstoorde en vooral ook de algemene natuurbeleving. Hakze zelf haalde zijn schouders op en at avond aan avond smakelijk en gesponsord bij Jannes in de Zeemeeuw (die ook een schilderij afnam).
De oranje-achtige reuzendoeken zeiden mij niet veel. Maar ik kijk er toch met plezier op terug.

Terug naar mijn antwoord. Wat ik vind van de kustkunst. Welnu, meneer B, ik maak er onderdeel van uit, zeer binnenkort. En ik maak mijn borst (letterlijk!) nat, want hoewel ik echt overtuigd ben van mijn groeiende schoonheid, zou het best kunnen dat niet iedereen die ziet. Dus het antwoord laat zich raden, ik ben een groot voorstander. Oftewel: als prototype van de vrije kustkunst presenteer ik mijzelf: Zwingodin, virtueel personage, met een volwaardige virtuele identiteit.

Ik vind dat aan de Nederlandse kust plaats moet zijn voor 'vrije kustkunst'.
Tot dusver heeft de vrije kustkunst op kleine schaal een paar kleine discussies losgemaakt, mensen op het strand een gespreksonderwerp geboden, mensen in heftig debat gebracht zelfs - wat wil je nog meer?

Komen we op kwestie twee: de goede smaak. Eerlijk gezegd vind ik - ik ben ook maar een godin en helaas behept met oordelen - die houten vrouw inderdaad een trieste gedaante en een dieptepunt van slechte smaak. Maar wat zou dat? Dat ik dat vind?

Ik stel voor: vrije kustkunst geheel vrij te laten en via internet consensus te krijgen over wat de kust wel en niet verdient.

De aanmatigende mens

Mensen denken reeds geruime tijd dat ze sterker zijn dan de natuur. En ik kan dat maar niet begrijpen. Ze denken dat ze door onverstandig te doen de aarde kunnen vernielen, zowel waterpeil als temperatur laten stijgen ja zelfs de wereld in zijn geheel kunnen vernietigen. En nog erger: ze denken dat ze door verstandig te doen dit alles kunnen voorkomen. Ik kan er niet anders over denken dan dat dit een geval van zeer ernstige zelfoverschatting is. Maar ja wie ben ik, ik ben maar een zwingodin.

Ik tuurde naar de bootjes, die dansten op de branding in het Zwin. Een mooi moment altijd weer. En iets van die verbazing over de menselijke zelfoverschatting kwam terug in het beeld van die brandingbootjes.

Iedereen weet: het Zwin is gevaarlijk. Bij afgaand tij des te meer, de stroom kan trekken als een gek en bij een aflandige wind moet je helemaal uitkijken: je zit zo op de noordzee. Denk niet dat je zwemt tegen de wind, tegen de stroom, tegen de natuur. Niet als zwemkampioen, niet met tien zwemdiploma's, niet met een slim brein: dat Zwinstroompje is duizend maal sterker dan een klein mensje.

Die nederligheid kennen de 'locals' wel. De vaste Zwinbezoekers waarschuwen domme Duitsers en andere badgasten die geen benul van getijden hebben: pas op, kijk uit, de natuur is echt sterker dan jouw spieren en jouw denkkracht. En de bootjesverhuurder nabij de Zwingeul weet gelukkig echt wel wat hij doet.

Maar wat is er spannender dan bij hoog water, vlak VOOR het keren van het tij, te dobberen op de branding, zeker bij niet al te mooi weer? Zodat de zee ruig is?
WElke filosoof zei ook weer dat dat precies is wat mensen kenmerkt, het zoeken naar die grens tussen leven en dood, tussen mens en natuur, het zoeken naar datgene dat je als nietig mensje nog net kan maken tegenover die grote machtige natuur.

Dat ontzag, het ontzag waarmee de brandingbootjesvaarder vlak voor eb zo heerlijk speelt, dat ontberen alle klimaat- en milieupessimisten. Geloof mij. Ik zie dagelijks de natuur. En de kracht ervan. En het is een narcistisch grapje dat mensen daar invloed op zouden hebben.

Onlangs nog liepen twee intellectuele dames hand in hand langs de overs van de geul. Zij spraken over de verzanding van het Zwin. Ook dat was volgens hen de schuld van mensen. Slecht milieubeheer, falende natuurzorg, en natuurlijk ook de stijging van de zeespiegel. (Dat laatste leek me srijdig maar goed). De portee van hun dialoog, ze waren het roerend eens, was dat mensen zich BEWUSTER moeten worden van de natuur teneinde er goed voor te zorgen.

Laat mij, in mijn hoedanigheid als Zwingodin, dit standpunt betitelen als uitermate aanmatigend. Wat denkt gij wel niet, mensch!

Share
|

Volg mijn foto's op twitpic

De zwingodin kunt u volgen op twitter: twitter.com/zwingodin. Twittert u niet, dan kunt u mijn twitpics (gewoon, dat zijn foto's) ook volgen op twitpic: http://twitpic.com/1nh8bh

Op deze link het resultaat bij lage zon van de cirkelkunstenaar op Hemelvaartsdag. U kunt vooruit en achteruit bladeren!

Kunst in het Zwin: cirkels van zand van Eric Heuveling

Altijd lichte vermoeidheid gehad bij de gedachte aan een graancirkel. En heel even dacht ik er eentje te zien - aan mijn voeten in het Zwin, vandaag, op Hemelvaartdag. Een halve dan. Dat het een halve cirkel leek, kwam omdat het kunstwerk (want dat was het) nog niet klaar was. Zo verklaarde 'kunstenmaker' (zo noemt hij zichzelf) Eric Heuveling.

Heuveling dronk bier. Hij was bezig met een lint en een een stokje, om op klassieke wijze een hele hoop cirkels te tekenen. Naast hem lag een rugzak met daarin nog veel meer stokjes en touw. In het zand lagen twee harken, een grote en een kleine.

Waartoe dit alles? Daarop kon de kunstenmaker geen antwoord geven. 'Ik moest dit doen,' zei hij, het kriptische jargon van kunstenaars perfect gebruikend. 'Ik zit hier op de camping met mijn vrienden omdat ik hun hond altijd uitlaat. Over het causale verband daarvan heb ik maar geen vragen gesteld. Wel was Heuveling gul: mail me gerust, ik stuur je zo alle patronen. Waarvan acte, men kan mailen naar e.heuveling@chello.nl. De zwingodin kunt u uiteraard ook mailen: zwingodin@live.nl



Na een uurtje was het resultaat in het zand te bewonderen. Zo met de lage avondzon moet het wel ongeveer zijn wat Heuveling bedoelde. Maar wat dat nu was?

Hemelvaart in het Zwin:wielrenners en vrijende kwallen

Geel, rood, oranje, felblauw, de wielrennerij is vanuit kleuresthetiem de mooiste sport die er is. Ik begrijp bijna dat de Giro het van de schoonheid van het Zwin won afgelopen week. Maar inmiddels wijs ik op een nieuw en verwant verschijnsel: wielrenners in het Zwin. Het is hier zo heerlijk op het strand (na dagen van extreme kou eindelijk minder wind) dat de Vlaamse wielermannen hun glanzende ros aan de duintrappen koppelen en in strak gelid over het plankier wandelen. Even richting vloedlijn en weer terug. Felle kleuren tegen de schorren en de slikken.

Hoe anders was het gisteren. Gisteren waren er uren achtereen slechts twee oudere jongens in het Zwin (kitesurfend in de kou in de veilige zwinmonding) en twee jongere jongens (jaar of tien, bezig met de samenstelling van wat zij noemden een 'kwallenarena'. De wind is noord, vandaar de bergen met glazige drilhoopjes.

De jongens grepen ze gewoon met hun handen, alsof die akelige beesten niet stralen, en een van hen hield twee kwallen tegen elkaar: 'Kijk vrijende kwallen'. Het beeld was bijna obsceen, drillend kwallenvlees van twee dode kwallen waarvan de vellen in elkaar vloeiden alvorens zij belandden op het kerkhof van kwallen.

Na het spelen dekten de jongens met eerbied de kwallenarena toe met zand. 'Anders schrikken de kleuters.'

Wildlife in het Zwin - Louis Drent in het wild?

Heldere, klaterende lach. Twee vrouwen met elk een camera rond hun nek (een spiegelreflex, zo te zien) liepen schaterlachend achter een man aan die almaar wees naar een plek waar niks te zien was. Was dit Louis Drent? Nooit gezien die man. Vrouwen met hun camera naderden de plek waar niks te zien was.
Bij navraag zochten ze een leeuw. Dit moet wel de roofvogelfotograaf zijn. Nog hardere lach.

Later kwam ik het trio weer tegen. Nog altijd lachend. Louis Drent doet aan roofvogelfotografie, ik vroeg nog bent u de roofvogelfotograaf, want ik was de naam van Louis Drent vergeten. Ja zei hij.
Maar dat is natuurlijk een drogredenering en nog geen overtuigend bewijs van de aanwezigheid van Drent.
Roofvogels?
Maar ikzelf ontwaarde een enkel mini-nachtegaaltje, een paar vette meeuwen en verder een hoop fotogenieke regenwolken. Maar allez, Drent doet ook in natuurfotografie.

De polder naast het Zwin moet reuzekomisch zijn. Of de fotograaf?

Ze bleven lachen, die dames.

Ik ben de Nehalennia van Zeeuwsch Vlaanderen!

CeesMaas, die een prachtige site heeft: www.zunigezeeuw.net, twitterde dat ik zo'n mooie naam heb. Citaat:

@zwingodin Mooie naam heb je, @zwingodin. De Nehalennia van Zeeuws-Vlaanderen. Bedankt voor je link!

Ik was blij verrast, want zelf kende ik dan wel Hehalennia (beschermgodin van de zee, zou tweede en derde eeuw in de Scheldemonding zeelieden beschermen en er werd aan haar geofferd), het idee dat er aan een Zwin een beschermheilige zou moeten komen was niet in me opgekomen. Ik beschermen? Ik ben er veel meer om te observeren, te kijken, te luisteren.

Beschermen?
Ik kreeg een paar mails over mijn hondenblogje. Dat dat niet zo aardig was. De mailtjes waren niet van de betreffende hondenbaasjes maar kennelijk voelde anderen zich aangesproken... Excusez, ik zou moeten beschermen maar ik heb kennelijk beledigd...

Zette mij wel aan het denken. Wat is het belangrijkste in dit bestaan? Vroeg ik mijzelf af. Dat je nuttig bent. Als kunstwerk ben je nuttig. Dat kan gaan om schoonheid, vorm, maar ook om inhoud.

Die inhoud moet zich nog wat uitkristalliseren.
Vroeger diende een godin de mensen door hen te beschermen.
Vandaag dien ik door te informeren. Ik zal wat minder kort door de bocht zijn over de levende schepsels die ik aantref...

Dag van het miniatuur van de zwingodin

Het was een heuglijke dag: mijn miniatuur kreeg vorm. Met fossielen, met huiden, met verf. Het leek alsof hiervoor op deze dag gewacht was. Koud, strak blauw in de lucht, veel meeuwen in het Zwin en bijna de hele dag non-stop nachtegalen. Het beeld is nog niet klaar maar je ziet zo hoe ze in elkaar zit. Door de fossielen straalt ze wijsheid uit, door de vorm kracht, en door de huiden ouderdom.

Ik hoop dat het uiteindelijke beeld, mijn beeltenis dus, ook zo goed gaat lukken. Volgens planning is donderdag de vorm klaar.

Een hond is een slachtoffer

Een hond is een slachtoffer. Een hond is een deerniswekkende speelbal van het menselijk tekort. Vandaag had ik in het Zwin een rustige dag. De toerist zat namelijk in zijn gehuurde vakantiehuis gekluisterd aan de tv. Want de Giro. Roze truien op tv zijn belangrijker dan zand en zee. Vandaar dat er over het strand uitsluitend hondenuitlaters liepen, en enkele (groot)ouders met kinderen die binnen niet te houden waren. En ik kan u zeggen dat het kind dat minder geluk heeft met zijn opvoeders grote overeenkomsten vertoont met de gemiddelde hond.

Overeenkomst 1: Baasje heeft behoefte aan macht. Dooddoener? Gemeenplaats? Laat ik het maar over de hondjes hebben, kunt u zelf de vergelijking met de sneue kleuter maken. Macht dus. Redeloze macht.
Baasje gebruikt een hogere of lagere stem dan normaal. Mannen grommen, vooral Duitsers grommen op zeer lage toon tegen hun hond. Zo kwam Herr Hektor voorbij bij eb. Herrrrrrr Hektorrrrr! Sch....ssss! Het was een man, zowel baasje als hond. Der Hektor vertikte het de bevelen van zijn hoeder en voeder op te volgen wat hem op aanlijnen en hard trekken kwam te staan. Sch.....sssssss, kom, sch....

Ook verscheen Cindy, een bevallig hondje met een minder bevallig baasje, een dame van middelbare leeftijd die een octaaf of drie boven haar normale stemgeluid moest zitten. Cihindy! Zihit! Cihindy! Braaf ging het hondje zitten. Hij kreeg daarna niet eens een brokje, volstrekt nutteloos dat Cindy moest zitten. Want Baasje tuurde gedurig in haar mobiel. Ik voelde mee met Cindy. Zit je te gehoorzamen, aan een volstrekt redeloze opdracht, krijg je geen aandacht, word je niet beloond, staart je geliefde in een mobiel. Cindy blafte. Zou ik ook doen. Pure machteloosheid. Cindy liefje toch, watister? Kom Cindy, even dit smsje versturen. Oh Cindy er is geen netwerk. Cindy rennen!

Overeenkomst 2. Baasje ontbeert elke empathie. Ja, u begrijpt: Herr Hektor ontmoet Cindy. Cihindy!!! (sopraan) Scheissssss!! (bariton/bas)
Het was ook wel een compromitterend gezicht. Een soort gevecht, geen paring maar beslist een prelude, een helse stoeipartij, veel geblaf en baasjes die elke invloed op het schouwspel hadden verloren, hun machteloosheid toonden door spiertrekkingen in hun gezicht en zichtbaar radeloos waren. De hondjes genoten.
Herrrr Hektorrrrr!
Cindy meisje, Cindy meisje, kom hiehier!
Baasjes stortten zich op hondjes. Zij sjorden aan halsbanden, maar het mocht allemaal niet baten. Cindy en Hektor maakten een hels kabaal, rukten elkaar aan de oren, en dansten als beesten aan de oevers van het Zwin.
Er kwam een huilend kind aan, met zijn opa. Opa probeerde haaientanden te vinden voor het kind, wat mislukte, en het kind vroeg zeurderig aan opa waarom de hondjes niet mochten stoeien.
Opa gaf geen antwoord.

Overeenkomst 3
De aanschaf van een hond is een impuls van baasje en partner van baasje krijgt zonder scrupules de schuld als het leven zwaar is. Dialoog uit het Zwin:
- Hij poept niet.
- Dat heeft hij al gedaan
- Waarom lopen we hier dan
- Omdat hij toch beweging moet hebben
- Laat hem dan in de tuin
- Nee, hij moet elke dag een uur lopen
- Dat is toch niet te doen, waarom wisten we dat niet?
- Dat wist ik best
- Waarom heb je me dat dan niet verteld? Dan had ik nooit ingestemd
- Ga je me vertellen dat je niet wist dat een hond moet worden uitgelaten
- Nou, jij moest hem toch zo nodig, laat jij hem dan ook uit
- Wat flauw zeg, jij stemde toch in?

Overeenkomst 4
De hond is verworden tot transitional object bij wijze van surrogaat voor echte liefde. Jaja, moeilijke zin. Ik bedoel: zo'n hond moet alles wat bij mensenliefde hoort opvangen, aangezien baasje die liefde verder aan niemand kwijt kan. Dat is misschien wel het allermoeilijkste in dit leven: een bestaan als transitional object. Zowel voor honden als voor kinderen. Ik heb er zes geteld vanmiddag, honden bedoel ik, ik moet bekennen dat er enkele aannames tussen zitten.
Een melancholieke jongen van een jaar of 12, dun, met een cute vuilnisbakhondje. De jongen wass zichtbaar verknocht aan het dier, en omgekeerd gold hetzelfde. Hij gooide een vieze bal over het strand, wel dertig keer, en elke keer als het vuilnisbakje terugkomt kreeg hij een aai, een knuffel of een aardig woord. Na een tijdje gaat de mobiel van de jongen. 'Ik kom niet, ik moet dat wijf niet.'

Dan een dame in bontbodywarmer. Innig verbonden via een heel kort lijntje met een hondje op batterijen, korte pootjes, een waggellijfje en een gezichtje met zo'n stomp neusje. Het hondje heet JanWillem. Geen twijfel mogelijk, net weduwe.

Het mooiste hondje van vandaag heette Anna Karenina. Misschien is zij de gelukkigste hond van vandaag, want het baasje is, dat mag je aannemen, belezen. En belezen mensen schijnen minder slachtoffers te maken dan onbelezen mensen. Baasje van Anna Karenina is nog jong. Ik schatte haar veertig, kinderloos en ze was lief voor het dier.

Ik wil aandacht

Het zal een afwijking zijn van verslaggevers. Van schrijvers. Van kunstenaars. Van iedereen die op een zeepkist staat te roepen en te schreeuwen, en dat probeert zo mooi en zo goed mogelijk te doen.
Afgezien van het feit dat ik nog niet eens op die zeepkist - lees paalhoofd - sta, ben ik niet minder behept met die afwijking. Wat ik doe moet zo veel mogelijk effect hebben. Met dank aan meneer Bouter: ik wil iedereen onder de huid zitten en daar dan ook gaarne de credits voor krijgen. Mijn naam zien! Was getekend: Zwingodin. Geschreven door: Zwingodin. concept: Zwingodin. Samenstelling en regie: Zwingodin.

Keihard: Zwingodin
Ik heb een twitteraccount gemaakt, ik blog iedere dag, ik film en fotografeer. Ik schrijf over mijn omgeving maar natuurlijk vooral over mezelf, en overal moet keihard klinken: Zwingodin.

Wat zou je nou verslaggever zijn in het Zwin? Het is weliswaar het mooiste plekje van Nederland, maar tegelijk ook een plek waar nog geen verslaggever eerder het in zijn kop haalde om verslag te doen. Wat zou je ook? Zeemeeuwen. Kitesurfers. Wind. En natuurlijk toeristen en locale wandelaars. Maar die zijn meestal weldenkend, natuurminnend, ze voeden hun kinderen redelijk aardig op en doen dat zelfs met hun honden. Niks over te zeggen.

Neem vandaag. Paar honden, paar Belgen, een kind dat niet een maar twee haaientanden vond. Wie wil dat weten?

Neem gisteren. Mopperende mensen die de Zeemeeuw verlieten en gewend zijn aan eten in strandtenten (ik denk Bloemendaal) dat smaakvol is, in plaats van Griekse salade die is aangemaakt met een soort whiskeysaus uit een potje.

Gebeurt er weinig of juist veel? Als godin ken ik mijn klassiekers. Domweg gelukkig in het Zwin. Laat het maar zien godin, dat het hier zonder breaking news waard is te verslaggeveren.

Ik wil volgers!
Voorlopig heb ik een twitteraccount en wil ik volgers. http:www.twitter.com/zwingodin.
Ik denk nog over een facebookaccount (maar ik wacht even op te voltooiing van mijn face), een LinkedIn (ik ben heel professioneel, heb jaren ervaring) en mogelijk ook nog Hyves.

Als ik dan voltooid ben, verschrikkelijk mooi ben, en goed kan schrijven over het ontbreken van prikkels, zou ik dan vele volgers hebben - of juist niet?

Gesorteerde fossielen

De mooiste is gebroken wit met een ongelooflijk fraai patroon aan kleine gaatjes. Brokken oertijd. Het zijn delen van oude, dikke schelpen, vaak onherkenbaar. Fossielen uit het tertiair.
Wat een ongelooflijke hoeveel fossielen zijn er geraapt. En dat allemaal ter meerdere eer en glorie van mijn uiterlijk! Gelukkig dat het Zwin dit zelf aanvult bij elke vloed.
Het sorteren was nog een heel werk (net als het zoeken en rapen trouwens). Maar ja, bij het uiteindelijke vormgeven en boetseren met twee-componetenklei (ik moet wel tegen een regenbuitje kunnen) moet er doorgewerkt kunnen worden.
Grappig wel. Alle zwintoeristen zoeken naar haaientanden. Maar voor mij zijn heel wat zwinkokkels geraapt. Want zo noemen de mensen dat hier. De fraaie fossielen hebben Latijnse namen (cardita nog wat), maar omdat het grote schelpen zijn, heten ze in de volksmond gewoon zwinkokkels. Eigenlijk een veel te gewone naam voor zoiets moois.

Bij elkaar nu vier kratten vol met bakjes gesorteerde fossielen.
Allemaal voor mij!
Wow. Hier in het Zwin lijkt is het uitgestorven. En het lijkt of alles draait om mij.

Nieuwe huiden

Hiernaast de nieuwe onderdelen van de huid.

Pur in buis

Missie: mijn billen moeten stevig staan op de sokkel, en dat betekent volgens de hulpkunstenaar: pur. Het zal wel. Ik zie inmiddels wel door alle voorbereidingen dat er niets aan weer en wind wordt overgelaten.

Slijterijmeisje volgt geen godin

Interessant: op twitter kreeg ik een reactie van het leuke slijtermeisje, dat Zeeuws Vlaanderen de laatste jaren goed op de kaart zette en zet. Wil ze me niet volgen op twitter omdat ik geen echt mens ben! Nee, ik ben een karakter. En ik ga me ontwikkelen, is toch een goed voornemen voor een karakter in wording. Ik twitterde nog terug dat ik een kunstwerk ben en heel wat helderder kan communiceren dan een gemiddelde kunstenaar. Maar ze is druk met haar boek. Nee geen boek met karakters. Een boek over social media. En nu vraag ik het slijtermeisje: waarom geen karakters in de social media????

Kruis onder kruis

Vernuftige vondst van de onvolprezen hulpkunstenaar: een kruis onder het kruis. Immers, zo kan de paal er nog onder. Alles gaat voorspoeding.

Billen in de buis

Mijn schepping is in volle gang. Ik geloof warempel dat ik heel elegant ga uitpakken.
De verslaglegging vanuit het Zwin vandaag was wat mager. Felle zon, harde wind, anderhalve toerist met hond. Zegt de man tegen zijn vrouw: vroeger voeren hier boten. Welnee, zegt de vrouw. Hoe kan dat nu, veel te ondiep.

vogels vandaag in het Zwin

Mijn huid

Aangezien ik weer en wind moet verdragen krijg ik een superhuid. Schelpen, fossielen, goud, roest, en weerbestendige klei. In het paradijs staan nu twee proefhuiden in het noodweer. Een godin moet zwinbestendig zijn...

Zware regenval in het paradijs

Hoewel ik nog in de maak ben, doe ik vast verslag. Het is noodweer in het paradijs. De lucht is zwart, boven Belgie hangt licht alleen de wind komt uit Holland. Er zijn mensen die dit geweldig vinden, en dat is het ook. Zij zijn verpakt in goretex en groenvoeterslaarzen.